Dag 27: Øfsti – Folden (25 km)

Dinsdag 4 juli 2023

Het wordt weer een regendag, dus ik probeer uit te zoeken of ik via verharde wegen kan blijven lopen vandaag. Ik denk een route gevonden te hebben, met slechts een paar kilometer door bos.

Met regenjas aan en hoes om de rugzak vertrek ik over de asfaltweg. Aan weerskanten staan beesten in de wei: kalfjes die blij naar me toekomen en schapen die wantrouwig op afstand blijven.

Het is alsof ik in wolken loop, het miezert. Vlakbij de weg ligt de rails van het spoor direct langs de rivier.

In de verte zie ik Vic lopen, denk ik. Bij het eerste bushokje neem ik een korte pauze en bekijk mijn plan voor vandaag.

Ik hoor af en tot een vliegtuig, zien is moeilijker door de lage wolken: het vliegveld van Trondheim moet in de buurt zijn. Na een energiereep vertrek ik weer en kom dan aan bij het kerkje van Lånke.

Tot mijn verrassing is de deur open en het is weer een heel bescheiden interieur, heel mooi en rustgevend.

Ik ga even zitten op een van de beklede stoelen – geen banken – en denk aan mijn vriend Erik. Zijn vader ligt in het verzorgingstehuis en zal niet lang meer leven. Ik steek een kaarsje aan.

Als ik het kerkje wil verlaten, zie ik de tuinman die het gras maait; het is dezelfde man die gisteren ook voor Vic en mij de kerkdeur van het slot deed. Blijkbaar is hij de maaier voor alle kerkhoven in de omgeving. Leuke vent.

Hij vertelt me dat Vic hier net voor mij was geweest. Sinds onze belangstelling voor de kerkjes, maakt hij altijd de kerk open als hij aan het maaien is. Voor eventuele pelgrims die passeren.

Weer de regen in. In de verte zie ik de verkeerstoren van Trondheim Airport en ik hoor weer wat vliegtuigmotoren brullen.

Bij een T-splitsing besluit ik rechtsaf te gaan; het voetpad is linksaf, de droge weg is rechtsaf. Ik loop kilometers lang over het asfalt en ben vooral aan het stijgen. Dan moet ik een klein stukje door het bos om weer terug op de verharde weg te komen.

Maar dat gaat dus mis want ik kom in een bos waar het paadje steeds langer en ook smaller wordt. Ik krijg weer van alle kanten natte planten tegen mijn lijf.

Doorweekt met mijn schoenen in de natte modder ploeg ik mij voort over een voetbreed paadje. Na de top wordt het wat breder, maar voor de rest van dag loop ik met water in mijn schoenen.

Uiteindelijk kom ik terecht in het stadje Hommelvik aan de kust. Ik neem een pauze in een bushokje met koek en cola uit de supermarkt.

Het tweede deel van de dag gaat over de asfaltweg, heb ik gezien op de kaart. Ik heb mijn portie wel gehad.

Vanaf zeeniveau moet ik wel in korte tijd 200m stijgen, maar de route is rustig en ook wel mooi zoals de weg door bossen en weilanden slingert.

Eindelijk wordt de daling ingezet en arriveer ik bij de herberg. Door de vele pauzes is het al laat geworden, tegen vijf uur. Ik heb 25 km gelopen en ik ben moe. Vic is er ook al: hij was volkomen verdwaald geraakt en was na 36 km lopen net voor mij aangekomen in Folden.

Om 18h eten wij samen met de zwijgzame herbergier een eenvoudige Macedonische groentensoep met erwtengroene, worteloranje en bloemkoolgele brokjes erin en iets van gesneden worst. En flinterdun knäckebröd erbij. Daarna gaan de vuile natte kleren in de was- en droogmachine en de schoenen aan de föhn. In bed val ik meteen in slaap.

Als ik midden in de nacht naar de wc ga, zie ik mijn stapeltje kleren liggen. Netjes opgevouwen door Vic. Ik zal hem gaan missen.

Morgen de laatste dag: naar Trondheim