Dag 22: Vuku – Stiklestad (11 km)

Donderdag 29 juni 2023

Het is een leuke herberg in Vuku: een paar Roemeense pelgrims slapen in hun tent in de tuin, een gezin met een kind rijdt de fietspelgrimstocht, er is een Britse wandelpelgrim Vic en dan zijn er Job en Ineke en ik tenslotte. Best gezellig zoveel mensen. En tussen alle pelgrims door huppelt Mouna, de beheerster om iedereen te helpen. We mogen twee verdiepingen in de koelkast leegeten, eigen gebakken brood pakken en nemen ook boterhammen met kaas meenemen voor onderweg.

Als ik weer op weg ben, kijk ik terug naar de herberg, een nieuw gebouw, van hout grijs geverfd. Alles is groot en modern aangelegd.

De prijs van een overnachting is dan ook niet mis hier. In Noorwegen zijn de prijzen hoger, je kunt hier beter met een tentje op pad gaan en zelf eten meenemen. Ik heb besloten dat nu niet meer te doen en de laatste week in herbergen te verblijven.

Het begint vandaag weer met een asfaltweg en die duurt vrijwel voort tot in Stiklestad. Al gauw gaat het hellingopwaarts, het wegdek golft in sprongetjes op en neer en dat is toch wel vermoeiend. Maar het weer is gunstig, het is zwaar bewolkt en koel. Maar ook dreigt het te gaan regenen. Gelukkig blijft het de gehele tocht droog.

Het landschap is nog maar kort geleden ontwaakt uit haar winterslaap, alles kleurt groen: de weides, maar ook de akkers met opkomend graan. De eerste oogst heeft al plaatsgevonden, op de hellingen zie ik grote witplastic hooibalen liggen. Af en toe moet ik aan Oostenrijk denken met die zacht glooiende hellingen.

De huizen zien er uit als in de modelbouw en strak in de verf.

Boven op een top is een picknickplaats ingericht waar je uitzicht hebt over een groot gebied. Er is ook onder een afdakje een panoramafoto opgehangen met pijlen naar de dorpen onder in het dal en aan de overkant van de rivier.

En zo slingert de asfaltweg, een soort provinciale B-weg, zich langs de helling en langs de voortuinen van de huizen richting Stiklestad.

Hier en daar zie ik vee, maar ik vermoed ook dat hier de industriële revolutie in de veelteelt begonnen is. Ik heb al meerdere extreem grote stallen gezien. En ook de koeienmest geroken die hier en daar vrolijk op het land wordt gespoten.

Het gehucht Stiklestad is geen stad, zelfs geen dorp. De kerk is de belangrijkste trekpleister, omdat hier koning Olav strijdend ten onder is gegaan. Zijn tocht was begonnen in Selånger bij Sundstad en in feite hier geëindigd.

Er is een gedenksteen in de kerk achter het altaar. Op die steen zakte Olav stervend in elkaar. Heel mooi om te zien hoe deze ernstige Noren dit verhaal koesteren en in ere houden. Bij de ingang zitten twee oude vrouwen die iedereen een A4-tje in elke gewenste vertaling aanbieden. Ze spreken amper Engels en zijn zeer toegewijd. In elke handeling overleggen ze met elkaar, in onbegrijpelijk Noors, denk ik.

Er is ook een restaurant waar ik een heerlijke kippensalade bestel. Dan ga ik op zoek naar mijn slaapplek op 600m van het kerkje. Die bevindt zich in een oude pastorie en is gekocht / gehuurd door de Sint Olavvereniging.

Alles goed voor elkaar, ruime kamers. De beheerder van deze herberg is ook een drijvende kracht om hier meer vrijwilligers te krijgen en meer slaapplaatsen op de route. Want er is een tekort aan slaapplekken. Gelukkig is het nu nog niet zo vol, maar dat kan wel eens veranderen, de komende weken.

Ik raak in gesprek met Vic, de Britse wandelaar, en hij vertelt me dat de werkelijke steen in de tuin van de pastorie ligt. En inderdaad. Hij laat me een steen zien met een gat er in, een vierkant gat waar Olav zijn zwaard in gezet heeft. Naast de steen is een stempelkastje.

We eten met z’n allen in de keuken en het is een gezellige boel. Gezamenlijk reserveren we slaapplaatsen t/m maandag en zo komt het einde van de pelgrimstocht langzaam in zicht. Er is een jammerlijk minpuntje: de weersverwachting voorspelt tot aan Trondheim regen: we zullen zien.