Dag 98: León – Hospital de Órbigo (32 km)

Zondag 9 juli 2017

Warm, half bewolkt, misschien een beetje regen is de verwachting als ik León achter me laat. Het is nog fris in de vroege ochtend. Al gauw komen vanuit de zijstraten allerlei pelgrims die allemaal dezelfde gele pijlen volgen. Een bizar gezicht. In ganzepas lopen zo ongeveer 20 rugzakdragers zwijgend achter elkaar de stad uit. Na vijf km een eerste stop bij een bar. Snel een café con leche met een banaan genomen en dan weer verder, want ik kies vandaag een 30+ km. 

Dan komt een Amerikaanse naast me lopen. Sportief, snel en veel vragen en praten. Best wel leuk. Amerikanen staan bekend om hun directheid en vertellen alles. Ze heet Sandy, is 50, getrouwd met footballcoach en heeft twee zonen. Ze heeft (agressieve) leukemie en heeft veel behandelingen ondergaan. Zoals een beenmergtransplantatie. Sandy heeft de laatste jaren gezorgd voor haar dementerende vader die begin dit jaar overleed. Met hem had ze altijd veel gewandeld; nu maakt ze met hem in gedachten deze camino. Ze wil alles weten van mijn leven, in Nederland, van mijn dochter, mijn relatie, familie en vrienden. Halverwege neem ik met Sandy een heerlijke lunch (pelgrimsmenu) in San Martín del Camino in de tuin van een pelgrims-albergue. Verzadigd gaan we de laatste 7 km lopen naar onze bestemming. Nog dreigingen van regen maar het blijft droog.

Eindelijk aankomst in het stadje. We komen terecht bij de albergue van de parochie. Ik ontmoet broeder Lucas, een oude wijze en bereisde man en Vlaming van 85, die nu stukjes van de Camino loopt en vrienden bezoekt. De oprichter van de parochie-albergue is een grote vriend van hem. Na achten ga ik uit eten met Sandy. Een andere Amerikaanse, Sarah voegt zich bij ons.

Ze schuift bij ons aan tafel met de vraag of het ok is als pelgrim bij ‘you guys’ te komen zitten. Prima. En vrij vlot, als een soort kringgespreksleidster vraagt ze: mag ik van ‘you guys’ weten wie jullie zijn, wat jullie achtergrond is en jullie grootste passie? Eerst wordt Sandy aangekeken. Sandy vertelt wie ze is, waar ze vandaan komt, etc en haar passie is het weer terugkrijgen van haar leven na leukemie. Dan ben ik aan de beurt. En jij? Kringgesprek dus. Wel, mijn passie is natuurlijk mijn dochter. Sandy vult mij hier en daar nog aan. Over mijzelf, nota bene (ik laat mij Jacob noemen). Heel Amerikaans allemaal. Sara vertelt dat haar religie de grootste drijfveer is voor deze Camino. Het wordt uiteindelijk een leuke avond waarin we onze ervaringen in de Camino met elkaar delen. Ik bestel paella. Heerlijk. 

Sarah, Sandy and I

Sandy vertelde nog over de betekenis van de Camino zoals die van de Pyreneeën tot aan Santiago de Compostella gelopen wordt. Die pelgrimstocht bestaat uit drie delen. Elk deel is gekoppeld aan de kenmerken van het landschap. Het eerste deel is de fysieke uitdaging. Deze is lichamelijk het zwaarste. De bergen en uitlopers van de Pyreneeën tot aan Burgos vragen veel fysieke inspanning van de pelgrim. Het tweede deel is de mentale uitdaging. De eentonigheid van het vlakke landschap tussen Burgos en León, veelal langs autosnelwegen, brengt een gevoel van saaiheid naar boven. Waarom stop je niet gewoon? Een mentale uitdaging dus om toch vol te houden. Het derde deel is het spirituele gedeelte. Het landschap is gevarieerd heuvelachtig en kent een paar specifieke monumenten, zoals het ijzeren kruis op een berg stenen waar alle pelgrims aan hun geliefden denken. Maar natuurlijk ook Santiago. 

Na de restaurantgesprekken nog doorgepraat in de herberg, in de bar en ook nog in bed. Allerlei nationaliteiten waren er: vooral Spanjaarden, Italianen, Amerikanen, een Hongaar, een Duitser, een Belg en een Nederlander. Dan slapen, eindelijk, heerlijk. Het was een lange dag, maar interessant met al die kennismakingen. En ook: goede voeten, ik ben in topvorm voor de volgende dagen.