Dag 9: O Cádavo – Lugo (31 km)

Dinsdag 30 augustus 2022

Vandaag gaan we het hoogland verlaten. Zodra we het stadje uit zijn, krijgen we nog één keer een klim naar bijna 900m.

Het is wat mistig en ook wel fris, maar zo’n klim zorgt ervoor dat je het al flink warm hebt als je boven aankomt.

We kunnen niet meer genieten van het verre uitzicht door de wolkennevels; dichterbij is het landschap open met wat bosjes.

Onderweg komen we regelmatig Galicische kool tegen die we gisteren ook al terug zagen in de soep bij het avondeten.

We stoppen in een leeg en saai cafeetje en zien daar Tobi uit Freiburg in Duitsland (er zijn veel Duitsers op de Camino Primitivo).

Ik drink vandaag geen koffie meer want dat valt niet goed, ook geen witte broodjes kaas / ham (bocadillos) want die verstoppen m’n buik. Dus voor mij een colaatje en wat meegebracht biscuit, voor de anderen een koffie met een bocadillo.

De afdaling gaat snel en volgt een kilometerslange afdaling naar 550m. Er zijn nog wel stevige klimmetjes, maar die zijn dan ook weer snel genomen.

Dan komen we terecht in een herberg waar twee verveelde mannen van 60+ op afstand van elkaar aan de bar achter hun biertje zitten te keuvelen met de kastelein.

Even later komen er wat oudere vrouwen bij, een oud mensje in donkere kleren groet mij, Buenos Tardes Abuela, zeg ik, alvorens we weer vertrekken.

Het weer wordt warmer, de lucht gaat verder open en we zoeken liefst de schaduw op.

Het is een gavarieerd landschap, op graniet gesteente, bosjes, heggetjes en stenen muurtjes en daartussen weitjes of zelfs maïsakkers (zonder droogtestress).

Het zwaarste stuk loopt langs een autoweg op het asfalt in de zon waar we hard doormarcheren tot we na enkele kilometers weer het bos induiken.

Dan zien we de stad liggen, eerst een dalniveau door en dan weer omhoog en nog zeker een kilometer tot het stadscentrum, daar vlakbij staat onze herberg.

Midden in de stad komen we het Camino-paaltje tegen met: 100 km naar Santiago.

We komen voor een dichte deur met een cijfercode, Erik belt naar de beheerder en dan blijkt dat er daar lichte paniek is. We moeten onze ID gegevens kopiëren en mailen. Na veel gedoe heen en weer over de telefoon zijn we uiteindelijk via deurcodes na bijna een uur op een slaapkamer in het gebouw. Dan zien we dat er alleen een tweepersoons bed staat. Weer bellen, ook dat wordt hersteld, we krijgen een andere kamer met twee bedden.

Nu zo snel mogelijk het oude centrum in om wat te eten. Dat lukt goed: pelgrimsmenu waar we kunnen kiezen voor een flink stuk zalm. Met bier.

Heerlijk eind van de dag. Als we terug gaan naar ons verblijf is het onder de 15 graden, schat ik. Gauw naar bed.