Dag 25: Avilés – Soto de Luiña (39 km)

Maandag 9 juli 2018

Ik heb twee nieuwe vrienden: mijn oordoppen. Soepele dingetjes die ik diep in mijn hoofd kan stoppen en die me echt helpen in een omgeving van grommers en piepers. Pas als ik buiten zit te ontbijten, in de tuin van de herberg, doe ik ze uit. Als je niets hoort, zie je veel meer. Zoals prachtige mountainbikes, elektrisch aangedreven.

Elektrisch aangedreven mountainbikes

Dit fietsje werd gisteravond helemaal opgepoetst. Met een kwastje tot in de kleinste hoekjes en gaatjes.

Ik trek maar weer de grote schoenen aan en vertrek op eigen kracht. Het is nog vroeg in de stad. Op het plein waar het gisteren zo gezellig was op de terrasjes, worden de eerste stoeltjes buitengezet. In de middeleeuwse straatjes brandt nog licht.

Middeleeuwse straatjes van Avilés vroeg in de morgen

Al snel maak ik een flinke klim, net als de zon, en zie de stad achter me liggen.

Terugblik op Avilés

In Salinas op ca. 7 km dreig ik de weg kwijt te raken op meerdere tijdstippen. Blijkbaar is dat bekend dat pelgrims hier zoeken, want automobilisten helpen je al bijvoorbaat door vanuit hun auto de goeie weg te wijzen. Ook word ik een 400m. min of meer bij de arm genomen door een grote Spanjaard. Ik zie ondertussen een gele pijl op een lantaarnpaal die de andere kant op wijst. Hij legt uit dat we parallel lopen aan de goeie weg. Gelukkig heeft hij helemaal gelijk en zo kom ik buiten het dorpje waar ook Ricardo loopt. Hij heeft vakantie genomen om in een paar weken naar Santiago te lopen. Het valt hem zwaar. Nog niet zoveel kilometers in de benen. Ik loop sneller, dus we wensen elkaar Buon Camino. De mensen hier hebben prachtige bloementuinen.

Prachtige bloementuinen

Ik geniet van het prachtige uitzicht naar de binnenlandse heuvels en naar het noorden waar de zee af en toe zichtbaar is.

Uitzicht op zee

Bij La Magdalena moet ik een lange brug over; best een beetje eng. Een smalle doorgang tussen een lullig hekje links naar de onderstromende rivier en een pijpleiding rechts als obstakel naar de autoweg.

Smalle doorgang over de rivier Riu Nalón

Het wordt inmiddels erg warm, de zon schijnt fel op mijn mooie zwarte pet. Op het juist moment vind ik een bar en even later een tankstation waar ik veel kan drinken.

Ik twijfel even of ik verder zal gaan. Er staat een hotel langs de autoweg. Ik vraag of ze plaats hebben voor een pelgrim. De receptioniste vindt pelgrims niet zo leuk, lijkt mij. We zijn vol, zegt ze. Ik loop naar buiten en zie in de verte andere pelgrims aan komen lopen. Ik ken ze: een Franse papa en zijn zoon. Opeens heb ik mijn energie terug en ik begin te lopen. Flink de pas er in. Boven me zie ik de autoweg en de autosnelweg in de lucht hangen.

De autoweg en autosnelweg lijken net in de lucht te hangen

Dan wordt het nog een stevig stukje afdalen naar zeeniveau. Daar, in het hotel-restaurant aan het strand gaan de Fransen overnachten.

Afdalen naar zeeniveau

Vanaf strandniveau eerst onder de autowegen door en dan langzaam stijgen. Als ik even pauzeer, zie ik Ricardo de helling opkomen. Hij heeft het zwaar, maar hij wil net zo ver als ik. En de Fransman had gezegd dat het nog maar een uur lopen was. Nou, het zouden er twee worden. Met links het dal en rechts een dicht bos blijven we op dezelfde hoogte lopen door een aantal dorpen. Wat is het mooi hier!

Schitterend uitzicht

En dan, eindelijk, bereiken we de eindbestemming van de dag. Het was een lange tocht, maar ook prachtig. In de oude school waar de pelgrims slapen, haal ik mijn vrienden weer tevoorschijn en verdwijn in een wereld zonder geluid.

De oude school als pelgrimsherberg