Dag 2: Santa Fe de Mondújar – Alboloduy (15 km)

Donderdag 10 maart 2022

Vannacht lekker geslapen, onder dekens en met de airco op 21. In gedachten kwam het besef dat vrede en vrijheid zo’n groot geluk zijn. De Oekraïners worden een oorlog ingetrokken. En ik wandel hier zomaar zonder toestemming te vragen van een overheid en zonder verdacht te zijn van kwade bedoelingen tegen de staat. Ik kom hier gewoon aanlopen, uit het niets, en ik mag gaan en staan waar ik wil. Zorgen om de Oekraïne neem ik mee, maar ook het besef dat vrijheid en vrede niet vanzelfsprekend zijn. Ik ben bevoorrecht.

Zoals afgesproken ga ik in het ‘truckercafé’ ontbijten. De mannen met de zware stemmen zijn weer van de partij, ze zijn wat rustiger dan gisteren en ik vertel dat ik de Camino de Santiago aan het lopen ben. Een van hen verteld dat hij ook wel eens de Camino heeft gedaan. De Camino de Santiago….met de camion, vertelt hij als goeie grap, bulderend van het lachen.

Het belooft mooi weer te worden en ik heb er veel zin. Blauwe lucht, palmen en de bergen aan de horizon.

In de eerste kilometers hoofdzakelijk asfalt. Er liggen veel touwen op de grond die rupsen blijken te zijn die in processie naar de overkant willen kruipen. Geen eiken in de buurt, wel dennen. Familie van eikenprocessierups, zeker.

De eerste uren zijn zwaar met steile hellingen waarbij asfalt wordt afgewisseld met glibberige zandpaden met stenen en ronde keien. Het hele landschap is opgebouwd met conglomeraat gesteente: daarin zijn allerlei ronde stenen uit vroegere rivieren samengekit als gesteente, horizontaal gelaagd. Zo’n gesteente is natuurlijk heel gevoelig voor erosie en zo ziet het landschap er dan ook uit. Kale hellingen met weinig vegetatie en rivierbeddingen met heel veel keien. En: op de hoogste toppen sneeuw!

Ik had wat windmolens verwacht, maar nog weinig gezien. Wel duikt ineens een park met zonnepanelen op, waarschijnlijk bedoeld om water op te pompen voor het dorp.

Als ik een pauze neem onder een zeldzaam boompje ontmoet ik een 68-jarige mountainbiker uit Murcia. Ik begrijp niet hoe hij bepaalde steile stukken met zijn fiets kan doen, maar ik kom hem onderweg niet meer tegen. Dan kom ik over een bergkam en zie het mooiste plaatje van de dag: het landschap in al zijn dieptes en aan de horizon besneeuwde toppen. Deze foto staat voor de hele etappe van vandaag.

Vervolgens kom ik het ene witte dorpje na het andere tegen, die zo mooi afsteken tegen die rauwe kale erosiehellingen. De schaarse vegetatie die hier en daar groeit bestaat uit soorten van brem, hei en gras met veel stekeltjes. Soms met mooie bloemetjes, maar niet om aan te pakken.

Ik neem een korte pauze in zo’n dorpje voor een koffie en lunch en begin aan het laatste deel van de wandeling: vrijwel geheel langs de droge rivierbedding die aan weerskanten met één dikke muur zijn afgegrensd.

Aangekomen in Alboloduy ga ik naar de herberg en gebruik de code die ik heb doorgekregen van de pelgrims uit Almería. Ik ben de eerste en voorlopig de enige. Ik verwacht nog enkelen. Het ging best goed vandaag, geen pijntjes, geen blaren, maar mijn conditie moet nog beter worden. Ik neem een siësta en word om vier uit weer wakker om het dorp te verkennen, boodschappen te doen en het restaurant te reserveren.

Inmiddels is een Frans stel aangekomen, dezelfde pelgrims met wie ik samen de zegening heb ontvangen van de kerk in Almería. Het zijn Gerald en Anne. Met z’n drieën gaan we ’s avonds eten in het lokale café.