Dag 8: Gällö – Pilgrimstad (22 km)

Donderdag 15 juni 2023

Ik had vannacht de rolluiken naar beneden gelaten tot er onderaan nog een klein streepje raam te zien was. Door die opening kwam heel vroeg – ik schatte dat het 3 of 4 uur was – een felle ochtendzon stralen recht in mijn gezicht. Langzaam besef ik weer dat ik in richting van de Noordpool zit. Een maand geleden was ik nog aan de andere kant van de globe: in Australië. Toen keken we naar de maansverduistering bij Perth. Onvoorstelbaar eigenlijk dat in de hele wereld iedereen naar dezelfde zon en maan kijkt. Wat zijn we toch klein.

Ik haal nog wat water voor onderweg en verlaat met een mooie herinnering de camping Viking, een echte aanrader.

Net als gisteren loop ik het dorp Gällö binnen en word bijna omver gereden door een enorme vrachtauto, zwaar beladen met hout. Veel hout.

Als ik het dorp verlaat, ga ik al snel omhoog en bereik de top met een Olavskruis.

Een prachtig uitzicht over de omgeving met z’n bossen en meren. Op de achtergrond hoor ik de trein en autoverkeer. Na een stukje lopen staat er een bordje voor de pelgrim: rechtsaf staat ‘steep staircase’ (steile trap) en linksaf voor fietsers en paardrijders. Ik kies voor de steile trap en ben benieuwd. Steeds verder geraak ik in het bos van jonge boompjes, wat rotsgesteente van graniet, ondergroei van bosbessen (nog geen bessen) lopend over een twee voeten smal paadje. Muggen vliegen hinderlijk om me heen: alleen nek, hals, gezicht en handen zijn onbedekt, maar toch word ik licht paniekerig. Het antimuggengeurtje Deet zit in mijn rugzak, maar ik wil niet stoppen, dan maar flink de pas er in zetten. Het is een hobbelig terrein dus ik moet goed kijken waar ik loop.

Na een twintig minuten kom ik bij de beloofde steile trap naar beneden, even later gevolgd door nog een paar trappen en de laatste verdwijnt tenslotte in een dak van iets totaal onverwachts.

Ik kom uit op een soort half overdekte binnenplaats met een picknicktafel, veel metaal en ook hout, deuren met cijfercodes en schoongeveegd. Alle muggen zijn verdwenen. Wat is dit hier? Een mijn? Iets van defensie dat ondergronds iets heeft gebouwd. Een decor voor een James Bond-film.

Ik loop naar buiten en kom bij een houten gebouw met een Olav-stempelboxje. Dan ga ik naar binnen. Tot mijn verrassing is hier een koffiebar annex skiwinkel.

Twee blonde dames staan klaar om mij te helpen, ik zeg dat ik wil skiën en dan komt meteen een Zweedse pensionado, Laures Erik, op mij af, die vraagt of ik ‘het’ wil zien.

Natuurlijk, zeg ik, en weg zijn we. Rugzak laat ik achter en samen lopen we weer naar de overdekte binnenplaats waar hij een deur opendoet en vrijwel meteen sta ik in de sneeuw. En zie ik o.a. moonbikes en een sneeuwmachine

In de Tweede Wereldoorlog had het neutrale Zweden hier een grote ondergrondse opslagplaats. Restanten van een klein treinspoor, zware stalen deuren en betonnen tussenmuren zijn nog te zien. Nu is er een indoorskibaan aangelegd van 1,4 km lang waar je kunt langlaufen in de sneeuw en trainen voor de biathlon (skiën en schieten met een geweer).

Het is het hele jaar geopend, maar tijdens ons bezoek was er niemand. Laures Erik was bij de bouw betrokken geweest en vertelt enthousiast over zijn werk wanneer we 100-en meters door de sneeuw naast het langlaufspoor lopen in de vrieskou.

Terug in het koffierestaurant, gaat hij er snel vandoor. Ik heb geluk gehad om hem te ontmoeten en deze rondleiding te krijgen. Na een paar koffie en een sober gebakje in dit nieuwe schone restaurant ga ik verder met mijn tocht.

Er volgen smalle paadjes die overgaan in een verharde gravelweg tot aan het kerkje van Revsund.

Eindelijk, de kerkdeur is open en ik zie een bescheiden kerkinterieur met veel houtsnijwerk, netjes en schoon aangeveegd, verlicht door de ramen.

Er is ook een zitje achterin voor de koffie na de preek.

Ik neem een kleine rustpauze, laad ook maar even mijn iPhone verder op en geniet van het moment.

Achter de kerk ligt de begraafplaats: er staat een bord dat zegt dat Trondheim, mijn eindbestemming, nog 354 km lopen is. Ik eet nog wat in een bushaltehokje en loop nog een paar kilometer over de verharde gravelweg tot het bordje: linksaf voor fietsers en paardpelgrims, rechtsaf voor de wandelaar. Ik volg de wandelroute en moet na een paar kilometer links af een bos in.

Geleerd van mijn eerdere ervaringen, smeer ik me nu goed in met Deet, hoed over m’n oren en grote zonnebril op. Dan begint een lange tocht van 8 kilometer door een hobbelig bosgebied. Geen last van muggen! Links zie ik af en toe het meer, rechts hoor ik soms de trein.

Ik voel steeds meer dat ik alleen ben: het is avontuurlijk, maar ik ben zo wel op mijzelf aangewezen. Er zijn enkele verwaarloosde hutten en na 6 km is er ook een beroemde grot (Hålbergsgrottan), waarvan niet veel opening meer over is, met op een bordje ernaast het verhaal over een moordenaar die zich hier ooit lang heeft schuilgehouden.

Als ik eindelijk op de asfaltweg kom is het nog vier km lopen naar Pilgrimstad. Hier liggen de huizen erg mooi, uitkijkend over het meer. Het huis van Rita is makkelijk te vinden, iets voorbij het dorp aan het meer. Al het sanitair is in dat huis, iets verderop heb ik mijn eigen huisje dat in feite het atelier is van Rita.

Het hngt vol met schilderijen en via glazen schuifdeuren kom ik op een houten vlonderterras met een prachtig uitzicht op het meer. Rita verwent mij met een bier van het lokale soort: koel en verfrissend. Heerlijk.

Weer een klein paradijsje hier. Sinds de jaren tachtig wonen Rita en haar man met kinderen hier het hele jaar. In de winter altijd schaatsen en tegenwoordig met zomers zoals nu allerlei watersport.

Na een heerlijke pasta met kipmaaltijd, ga ik rustig op het terras zitten, kijken, lezen. Slapen wordt lastig, er zijn geen gordijnen, het wordt niet donker. Maar wat geeft het?