Dag 5: São João de Madeira – Grijó (20,5 km)

Vrijdag 14 juni 2019

Al om half vijf vertrekken de vroegste pelgrims vanuit de naastgelegen slaapzalen en sindsdien ben ik wakker. Niet erg, want ik heb genoeg geslapen.

De pelgrimsherberg ondergebracht in de Santa Casa Da Misericórdia

Om 7 uur gaan we naar buiten, volgen de geur van vers brood en komen in een vol koffiehuis waar iedereen ontbijt: pelgrims en lokalen. Broodje ham en kaas of zoet broodje met koffie. Ook nemen we een broodje mee voor onderweg. Dan op zoek naar pijlen. Nicolien loopt alleen voorop en blijft dat doen voor wel 5 km’s. Goed, als ze haar ritme heeft gevonden met die voet in verband. Marga en ik blijven samen lopen, bezoeken een kerk met blauwe tegeltjes op de muren, we zetten een stempel in ons pelgrimspaspoort.

Kerk met blauwe tegeltjes

Bij het verlaten van de kerk, zien we de Australiërs voorbij gaan, we kletsen even en gaan door. We passeren een meneer uit Tokio (vanavond wordt hij mijn snurkende kamergenoot) en een stel uit Bretagne (Daniel 68 en zijn vrouw 74). Lange tijd langs een drukke asfaltweg, veel herrie en saai. Bij een café-restaurant wacht Nicolien op ons en we nemen koffie en een sapje. De Bretons komen ook binnen, even gekletst. De koffiemevrouw is een Roemeense, ze woont 15 jaar in Portugal en spreekt goed de taal; Marga kletst met haar, een leuk spontaan mens.

We lopen weer verder en de Aussies lopen ons achterop. Dan eindelijk van de grote drukke asfaltweg af, dan een lange kronkelende oud-Romeinse weg door de bebouwde kom. Gezellig gepraat met z’n vijven. Nicolien met Brenda over de kleinkinderen, Marga en ik met John over zijn twee verschillende dochters: na hun wereldreis (de kinderen waren 12 jaar) wisten de kinderen wat ze wilden: de ene werkt in het Japans theater van beweging, de ander in commerciële wereld van de olie. Onderzoeksgegevens van oliemaatschappijen blijven 6 jaar geheim, dan verplicht openbaar. John beweert tevreden dat de ervaringen op de wereldreis hun beroepskeuze heeft gemaakt. We lopen langs wat protserige villa’s en ik vraag hem wat hij als architect er van vindt. Inderdaad niets anders dan een bonte verzameling van stijlen en gebrek aan goede smaak.

Nicolien heeft last van haar blaarvoeten, we pauzeren voor koffie langs de kant van de weg, eten wat kersen en meegenomen broodje. Brenda en John gaan door. Daarna een lange kronkelweg door een buitenwijk. Het weer betrekt, steeds meer bewolking.

Sinds het begin van de tocht vanaf Coimbra, zien we langs de weg blauwe pijlen in omgekeerde richting. Die zijn bedoeld voor de pelgrims richting Fatima. Naar het zuiden, dus. Nu komen we zo’n Fatima-ganger tegemoet, een jonge Duitser die al langer onderweg is. Zijn wandelvriend is afgehaakt en hij wil alleen verder. Hij is erg moe en heeft weinig informatie over slaapplaatsen. Nicolien helpt hem op weg met informatie. Marga en ik lopen langzaam door en even later zie ik haar aan komen en ze heeft veel last van haar voet.

Dan komen we aan in Grijó bij de herberg. De poort in de muur is niet op slot. John en Brenda zijn er al, ze hadden de sleutel opgehaald bij de beheerder die later langskomt voor stempels en betaling. Een enorme kletskous. We installeren ons, de meiden halen eten in het naastgelegen café/kruideniertje. Het is heel gezellig in de tuin met de manager van de herberg en met Juan uit Spanje die allemaal stempelkaarten van zijn vele pelgrimstochten neerlegt. We hebben John en Brenda uitgenodigd voor het eten, evenals Juan. Gezellig avondmaal van chili sin carne met bruin brood. Nicolien laat haar voet verzorgen bij de verpleegpost. Voet in verband. Ik slaap bij de Tokio-man op de kamer (bovenbed). Marga en Nicolien slapen in andere kamer. Alle kamers hebben geen deuren: aparte ervaring. Ik lees wat berichten van Sofie, ik mis mijn lieve dochter: in Nepal stroomt het van de regen volgens haar videootje. Ik ben zo trots op haar! Morgen gaan we naar Porto!