Dag 40: Muxía – Fisterra (32 km)

Dinsdag 24 juli 2018

Vroeg al vertrek ik naar mijn allerlaatste bestemming, het einde van de aarde, Fisterra of Finisterre zoals de Spanjaarden zeggen. Eerst voert het pad nog langs het rotspuntje waar de oude kerk en het gespleten granieten monument staan.

Gespleten granieten monument bij de oude kerk van Muxía

Dan volg ik de paaltjes en bordjes met de aanduiding Fisterra die overal duidelijk zichtbaar zijn. Ook is alles duidelijk aangegeven voor tegemoetkomende pelgrims die vanuit de omgekeerde richting naar hier in Muxía wandelen. En halverwege kom ik ze steeds vaker tegen. Zo ook mijn drie Franse pelgrimvrienden die ik voor het eerst in Arzúa ontmoette toen de Camino del Norte samenkwam bij de Camino Frances.

Francis, Marie en Youn en een bijzonder blije Jacques

Aan het begin is de route omgelegd vanwege een grote autoweg in aanbouw. Het pad gaat flink steil omhoog en leidt door een bos van eucalyptus, varens, bloeiende heide en braamstruiken. Vanuit de schaduw beland ik op de top in de zon met een sterke verkoelende wind permanent in mijn gezicht. De windmolens staan hier niet voor niets.

Windmolens op de top

Even verderop een leuk tafereel achter een boerenschuurtje

Schaap scheren

Als ik ergens pauzeer voor een koffie met croissant, hoor ik van allerlei alternatieve routes. Ik wil graag nog de kust zien, dus ik wijk iets van de routes af en maak meer kilometers. Maar ik raak licht verslaafd aan die plaatjes van strand met rotsen.

Mooi strandje met rotsen

Gelukkig vind ik zonder verdwalen de caminoroute weer terug na een lange tocht door het bos en met behulp van de gps op mijn mobieltje. Dan volgt het laatste stuk naar Fisterra; door de laatste kleine klimmetjes onder een hoge zon zijn die laatste stappen elke dag weer extra zwaar. Dan zie ik voor het eerst de baai van Fisterra.

Baai van Fisterra

Eenmaal aangekomen in het stadje, ga ik eerst naar de Oficina de Turismo voor het certificaat dat ik krijg, omdat ik naar hier ben komen lopen.

Certificaat voor de Camino de Fisterra

Dan snel een pension gevonden, een beetje luxe, met groot bed en bad voor mezelf. Slapen, baden, het stadje verkennen, eten. En dan ’s avonds naar het uiterste puntje van het einde van de wereld voor de zonsondergang in zee.

Het is 3 km lopen naar de faro, de vuurtoren. Een oud gebouw, mooi opgeknapt gedeeltelijk in gebruik als hotel en restaurant. Allerlei gedenkstenen en plakkaten, zoals van Stephen Hawking die vermeldt dat hij heeft genoten van zijn trip naar het einde van wereld, such a beautiful place – april 2008.

Faro van Fisterre

Rond half 9 is het een drukte van jewelste. Veel auto’s met gezinnen en tassen vol eten. Ook weer een toeristentreintje. Allemaal komen ze kijken naar de zonsondergang. De avontuurlijke geliefden zoeken vooral een plaatsje achter de vuurtoren op de rotshelling die uiteindelijk steil afloopt in zee. Het is dus niet mogelijk om dicht bij het zeewater te komen.

Dat is een beetje jammer, want ik wilde mijn steentje uit Berlicum hier na de zonsondergang in het water leggen. Dat wordt dus anders. Na 10 uur wordt het overal heel stil, iedereen kijkt vanaf de rotsen naar de ondergaande zon. Het gebeurt elke dag, maar hier en nu is bijzonder voor mij. Het waait nog steeds en het voelt als 14 graden. Iets boven het zeeoppervlak hangt een streep wolken waarachter de zon een kwartier lang niet meer is te zien. Dan, om kwart over tien, komt de zon eronderuit en kleurt de lucht langs de horizon en de zee eronder fel wit, geel en oranje.

Zonsondergang in Finisterre

De zon is onder in Finisterre. Het steentje dat ik van het graf van mijn overleden vrouw Karin heb meegenomen heb ik beschreven en gooi het vanaf de klif naar beneden in zee waar de aarde eindigt en de zon is ondergegaan. Met het steentje in mijn hand heb ik uren rondgelopen hier, in gedachten. Ik denk aan mijn overleden geliefden, familie en vrienden. Vooral Karin, die we 10 jaar geleden hebben begraven en vorig jaar onze jonge neef Huub. Maar ook aan de mensen om me heen met wie ik op allerlei manieren een band heb en die mijn leven zo fijn maken. Ook al loop ik deze Camino nog zo alleen. Ik voel me rijk, gezond en bevoorrecht dat ik hier ben en dat ik deze Camino heb kunnen doen tot en met het einde.

Lieve meelezers, meelopers, engeltjes op mijn schouder, familie, buren, vrienden, (ex-) collega’s. Allemaal wil ik jullie bedanken voor jullie support, enthousiasme en motivatie. Het heeft me zo geholpen om elke dag weer in de schoenen te klimmen en de wandelklus te klaren. Dit is het laatste dagverslag. Het ga jullie goed.

¡Buon Camino!

Pelgrimjaap, Jacques, Jacobus, Jacob, Xacobeo of gewoon Jaap