Dag 44: Puebla de Sanabria – Lubián (29 km)

Donderdag 21 april 2022

Het is – 2 graden. En zo voelt het ook als ik buiten sta. Ik heb m’n maillot aan, lange wandelbroek, twee T-shirts, mijn smalle handschoentjes, m’n halsdoekje tot over m’n oren voor m’n gezicht en de hoed op, strak aangetrokken. Het gras langs een beek is bevroren.

Lange tijd loop ik langs de beek links en de asfaltweg rechts van mij. Op zich best relaxed, maar ik ben een kou-kleum (altijd geweest) dus ik loop best met gespannen spieren en daar word je doodmoe van. Pas tegen 11 uur komt er een zon die genoeg warmte geeft om me weer mens te voelen.

Halverwege is er een dorp waar ik in een café-restaurant-kruidenier koffie met een broodje neem. Hier komen alle dorpelingen wel een keer langs op een dag.

Een kilometer verder begint het stijgen. Deze berg was voorzien en inderdaad een hele klim. Moeilijk ook om de goeie weg te vinden wegens veel nieuw aangelegde autowegen en viaducten, vooral weer die nieuwe spoorweg met bijbehorend asfalt.

Eigenlijk heb ik de hele dag al stromend water gehoord. Nu ik hoger de bergen in kom, wordt het geluid en de kracht alleen maar sterker.

Door de bomen zie ik watervallen en stroomversnellingen van de beken, een razend geluid af en toe: van alleen maar stromend water over het graniet tussen de bomen.

Het hoogste gedeelte ligt op een verharde weg waar in de buurt een café is voor een cola. Ik ben uitgedroogd, terwijl ik onderweg toch veel water drink. Nog anderhalf uur lopen tot mijn bestemming zegt de kastelein van deze (ook weer) horeca-kruidenier.

Het blijkt nog een flinke wandeling te zijn, ook al is het gemiddeld bergaf. Flink moe, toch wel, kom ik aan in het dorp waar ik direct voor de albergue voor pelgrims sta. Dat is boffen, denk ik.

De deur is gewoon open. Ik loop naar binnen en zie op de begane grond vier stapelbedden en een paar rugzakken die helemaal uitgepakt zijn. Verspreid over alle bedden ligt de inhoud. Ik roep: er is niemand. Boven is ook een zaaltje met meer stapelbedden en een douche ruimte. Hier is niet schoongemaakt, ik vertrek meteen en zoek een ander onderkomen in het dorp.

Zo kom ik terecht in Casa Mariana. De eigenaresse beheert ook een café/restaurant en een kruidenier is vlakbij. Het eerste wat ze doet is de kachel aanzetten in de casa. Het is een klein huisje met keukentje, twee slaapkamers en een douche ruimte. Goed voor elkaar. Helaas ontmoet ik geen andere pelgrims, maar ik zit hier warm, er is eten in de buurt en een prima bed.

Om acht uur ga ik eten, er komen nog drie mannen van het dorp voor een biertje.

Mariana doet haar best met het pelgrimsmenu, maar het is niet zo heel vers. Twee grote tv schermen (de ene een soap, de andere de oorlog) bepalen het zwijgende sfeertje. Ik ga gauw terug naar m’n warme nestje, 30 m verderop. Vandaag was een flink zware dag, morgen ook; met regen.