Dag 2: Grado – Salas (24 km)

Dinsdag 23 augustus 2022

Zo bij het wakker worden, om vroeg te vertrekken, dringt het tot me door dat het nog lang donker is. De zomer is over een maandje voorbij. Het is een beetje fris buiten als we van ons buitenhuisje – een piepklein hokje met 9 stapelbedden, douche en wc – naar de eetzaal van het hostal-restaurant lopen. Een soort buffet-ontbijt met alles er op en er an. Onverwacht genieten is dit. En in zulke omstandigheden raken we in de vertraging en is de urgentie om snel te vertrekken even weg. Pelgrims zijn we, maar toch op vakantie.

Het is mooi, koel en droog weer als we aan de beklimming beginnen van een hele lange berghelling.

Mijn conditie is nog niet optimaal. Erik is een sterke vent en blijft glimlachend en kletsend bij me in de buurt.

De omgeving is prachtig naarmate we hoger boven het dorp lopen: ik zie weitjes met een paar koeien, omzoomd door heggetjes en bosjes bomen, verspreid liggende oude huisjes / boerderijtjes veelal wit met houten schuurtjes, slingerende paadjes de berg op.

Het lukt niet erg om mijn ritme te vinden, onderweg neem ik veel korte rustpauzes tot we eindelijk op de top van de berg zijn, waar een stenen bankje staat met 2 extra bureaustoelen, Het zwaarste van vandaag, een stijging van 100 naar 400 m – zit er op. Het dalen is minder vermoeiend en ik krijg mijn energie weer terug.

Als we door een dal lopen ter hoogte van San Marcelo, met verspreid liggende huisjes, boomgaarden met appelbomen voor het maken van cider en bloemen in potten op het erf, dahlia’s en zonnebloemen, horen we iemand roepen.

We worden uitgenodigd voor koffie met een koekje door een lief en licht meisje met goudkleurig haar met een piercing door haar lip. Ze zit voor een piepklein huisje naast een slaaphokje aan een tafeltje met thermoskan, croissant, cake en koekjes met spirituele muziek op de achtergrond. Heel gezellig sfeertje.

Liz is van oorsprong Russische, woont al lang in Duitsland, werkt af en toe in Zwitserland om geld te verdienen en heeft tijdens de Camino Primitivo ontdekt wat echt belangrijk is in het leven. Door al die crises van klimaatverandering, pandemie en oorlog wil ze niet langer uitstellen om haar dromen achterna te gaan. Ze zit nu hier als vrijwilliger bij een hippie echtpaar met een zoontje van drie dat af en toe in zijn blootje langs komt rennen en wil later het bekende pad gaan volgen als yogalerares, op reis gaan naar India en spiritueel groeien. We betalen zoveel als wij vinden dat het waard is en gaan weer verder. Leuke onderbreking, best weer lang zitten koffie leuten.

Na een paar kilometers komen we in een groot dorp waar we in een barretje langs de hoofdstraat koffie met een broodje eten.

Gezellig tussen de lokale oudjes: Spanjaarden praten best hard, de ober laat een glas vallen, ik zit middenin de sigarettenrook en af en toe dendert er een vrachtwagen voorbij. Een cultuur van herrie en stof die – wat later duidelijk wordt – hoort bij een gebied van actieve steengroeves.

Ik heb wat last van de onderkant van mijn hak en vrees voor blaren. Misschien dat de schoenen toch alweer te ver zijn versleten (ik heb ze al eens laten verzolen). Ik doe dikkere sokken aan en dat scheelt al. Later in Salas koop ik in de farmacie een extra zool verhoging.

Op de helft zijn we en er volgt een serie van ups en downs, achter elkaar en langzaam begin ik over te schakelen op mijn buikademhaling die mij ook heeft geholpen tijdens de laatste Camino: de Via de la Plata. Ik merk meteen dat ik onderweg geen korte rustpauzes meer nodig heb, ik blijf makkelijk doorlopen, helling op en af. Dit geeft me een goed gevoel over het vervolg de komende tien dagen.

Salas is een aardig dorpje met supermarkt, farmacie, een paar kroegjes en een stuk of vier restaurantjes. En ook een stuk of wat herbergen voor pelgrims. We hebben een kamer voor twee met gebruik van keuken en douche/wc. Als we ons geïnstalleerd hebben en ook nog een handwasje hebben gedaan, gaan we eten in een mooi restaurant: met binnen een ruime binnenplaats die gebruikt wordt als eetzaal met in het midden een stuk of acht potten met grote groene planten en boven ons langs alle vier de muren een galerij waar hotelklanten lopen.

Ik verwacht elk moment dat Zorro met zwarte cape naar beneden springt om een mooie prinses te redden. Maar dat hoeft ook niet, want er zitten alleen mannen / pelgrims. En de serveerster is een bozige oudere señora die ons zeer kortaf beveelt om aan tafel te gaan.

Heerlijk diner met vier gangen met bijzondere hapjes en een fles overheerlijke rode wijn. Per persoon slechts 14€. In ons land betaal je dat alleen al voor de wijn.

Diepe gesprekken over het leven en over de mensen om ons heen. Speciaal is dat we kletsen alsof er geen leeftijdsverschil is van 30 jaar. We lopen naar ons bed op nog geen 100m afstand en gaan slapen, de was is nog niet droog.