Dag 4: Zarautz – Deba (23 km)

Maandag 18 juni 2018

De binnenstad van Zarautz is nog vrijwel leeg als mijn zwager Albert mij afzet voor de pinautomaat. Het heeft geregend en daar houden ze hier niet van, dus amper mensen op straat. Met een volle portemonnaie ga ik op zoek naar de gele pijlen; de Camino start vandaag op een mooie verharde weg langs / boven de zee. In de regen.

Mooie verharde weg langs zee in Zarautz

Op de camping waar ik heb geslapen, bij mijn zusje en haar man in de caravan, was het ook een trieste bedoening in die nattigheid. Een voorteken voor wat op mijn pad zou komen vandaag. Als het slechte weer te lang gaat duren, trekken ze naar zonniger oorden. Goed geslapen, gegeten en verschoond heb ik afscheid genomen.

Afscheid nemen van m’n zusje en haar man op de natte camping

De wandeling loopt door een open landschap hoog boven zee. Lage bewolking, maar nog steeds zijn de vergezichten prachtig te zien.

Prachtige vergezichten met lage bewolking

Op de tweede helft van de dag loop ik steeds verder van de kust af en kom steeds vaker terecht in kletsnatte, vette klei waar je soms niet omheen kunt. Een groep Italianen voor mij hadden deze problemen des te meer, want Italianen dragen geen bruine leren bergschoenen, maar hippe kleurige Nikes.

Met hippe Nikes door de modder

Toch blijft de Italiaan erg cool als hij midden in de modder wordt opgebeld. Hij blijft staan, alle volgers kunnen niet verder, en maakt opgewekt zijn gesprek af. En dan kan de karavaan door de modder verder.

Een zware tocht, de regen is langzaam opgehouden en het einde in zicht als ik een jonge Amerikaanse, Alex, zie zitten langs de kant van de weg. Zij is, net als ik, nog maar een paar dagen aan het wandelen, maar heeft al veel blaren en overal pijn. Ze heeft ook geen spierzalf of wat dan ook bij zich. Ik heb er veel te veel van: tantum, voltaren, gehwohl. In het stadje, Deba, waar we naar toe gaan, is een apotheek.

We gaan samen door en bij de VVV halen we de sleutel op van de herberg, nummer van her bed en stempel in pelgrimspas. De herberg is van de gemeente. Het is een treinstation waar beneden spoorkaartjes worden verkocht en boven wordt geslapen door pelgrims. Dit is de enige pelgrimsherberg van het stadje, dus bijna alle dag vol. Maar ook schoon, ruime kamer met 6-8 stapelbedden, sanitair etc.

Behandeling van de blaarvoeten van Alex

In de herberg vind ik weer de Duitsers: Thomas. Ingo en Volker. Met nog een aantal anderen eten we een pelgrimsmenu voor een groot televisiescherm in een plaatselijke bar / restaurant. Zo, deze dag zit er weer op. Mijn lijf doet het goed, geen blaren. Wel moe, want het zijn zware tochten in de klei.