Dinsdag 3 juli 2018
Het was weer eens wat onrustig op mijn slaapkamer. De derde slaper bleek een snurker. Toen ik ’s avonds binnenkwam sliep hij al en toen ik goed en wel was opgestaan, was hij er al vandoor. Cassie ging snel daarna. De twee Limburgers van de andere kamer gaan vandaag 42 km lopen. Ze zaten ’s avonds met bier op de bank voor de tv (ik geloof dat België met voetbal onverwacht won van Japan). Twee zware Duitse vrouwen uit kamer drie gaan maar een klein stukje lopen en beginnen met een ontbijt downtown bij de haven. Prima slaapplaats met een lieve moeder, die voor ons de was deed.
De eerste km’s gaan alleen maar omhoog. Terugkijkend zie ik beneden me de baai die inmiddels bij vloed is volgelopen.
Baai die zojuist met vloed is volgelopen
Het pad slingert door de heuvels en biedt mooie vergezichten. Bij mijn eerste koffiepauze op het terras voor een bar ontmoet ik twee Nederlandse vrouwen van 40+ die in Spanje wonen. Ze werken allebei in de toeristensector. Ze spreken vloeiend Spaans en hadden bij mijn bestelling van ‘un café con leche’ al door dat ik een Nederlander was (?!). Mooi leven lijkt mij. Ze deden nu samen een mooie wandeling van een week naar een klooster in het zuiden ergens. Eentje vertelde dat ze gids was en ook groepen begeleidde op culturele excursies. Ja, toerisme bloeit in Spanje.
Dan weer door en ik ontmoet verderop in een parkje de Franse Germond die fluit speelt, maar – zoals hij zelf zegt – nog lerende is. Dat ben ik helemaal met hem eens. Samen lopen we nog een eind op en dan loop ik verder. Als het moet, kan ik aardig doormarcheren. De Zweedse pelgrima’s noemden me toen de ‘flying dutchman’. Nogal overdreven natuurlijk. Na het middendeel van de route begint de bewoonde en bereden wereld weer te domineren, maar de bergen die er bovenuit steken, blijven mooi om te bewonderen.
Mooie bergen tussen de bewoonde en bereden wereld
Om zeker te zijn van een slaapplaats bel ik in een bar in Colombres een aantal herbergen en al snel heb ik een goedkope eenpersoonskamer te pakken in een pension in El Peral. Goed gegeten, voetbalwedstrijd gekeken en nog lang met de Franse Fabrice gepraat die door het natte Frankrijk was gereisd. Sommige stukken met de schoenen uit en met opgerolde broekspijpen door de straten. Dat heb ik vorig jaar niet mee hoeven te maken.
Voor het slapen nog een antibiotica-pil. Het gaat echt goed, ik voel geen pijn meer. Ik lees nog even en besef dat ik inmiddels in de provincie Asturië ben aangekomen. Maar daar over morgen meer.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie