Dag 67: Bazas – Captieux (17 km)

Donderdag 8 juni 2017

Vandaag kom ik in het gebied van Les Landes, een spiegelplat landschap dat bestaat uit duinzand, vol staat met pijnbomen of gebruikt wordt voor de maïsteelt. Ik verlaat de jongensschool – er waren weer geen andere pelgrims – een beetje verlaat om dat ik nog een verslagje wil afmaken. Ik probeer steeds zo weinig mogelijk achter te lopen. Het schrijven is wel leuk natuurlijk en als ik de foto’s weer zie, herinner ik me weer het verhaal van die dag. Al gauw kom ik terecht op een recht, breed bospad. Soms, ter hoogte van diepstromende beken, gaat dit over in een smalle brug. Het is duidelijk: dit kilometerpad ligt op een oude spoorweg. 

Pad over de spoorbrug

Alle metaal is weggehaald, soms zie de resten van bielzen met grof grind ertussen. Op de kaart is het lange kaarsrechte streep. Vrijwel geen bewoning langs dit verdwenen spoor. 

Het kilometerslange pad in het zonnige bos

Het is best een gemakkelijke wandeling, niet eens saai en je rijgt zo de kilometers aan elkaar. Dan kom ik in de bewoonde wereld waar ik me meld bij de mairie, zoals afgesproken, voor een pelgrimsslaapplaats. Tegenover de marie staat de kerk. 

De kerk in Captieux

De juffrouw van de mairie begeleidt me naar de slaapplaats, een schuurtje dat achter tegen de mairie is gebouwd.

Het pelgrimschuurtje

Binnen valt het erg mee qua ruimte. Een grotere kamer met vier stapelbedden, een keukenblok en deuren naar wc en douches. Er achter nog een slaapkamer met twee stapelbedden. In die laatste ruimte staan de twee rode rugzakken van de gepensioneerde Fransozen die ik al eerder tegenkwam. Goed, ik neem een bed in de keuken in. Ik ga douchen, kleren wassen, eten inkopen voor mijn ommeletmaaltijd. Terug in het schuurtje, als ik met de Fransozen aan het praten ben, wordt er geklopt. Twee jonge pelgrims staan lachend voor onze neus. 

Georg uit Jena in Duitsland en Rachel uit Baarle-Nassau. Georg is een ICT-student en is enthousiast geworden over wandelen naar Santiago door een leraar. Die vroeg vorig jaar aan zijn studenten of zij zin hadden om mee de Camino del Norte te lopen. Dat is de tocht naar Santiago langs de Atlantische kust. Na die geslaagde eerste keer, besloot hij het dit jaar grootser aan te pakken. Zo vertrok hij op 3 april (net als ik) uit Jena. Rachel is een grote meid met sportief lichaam, student kunstgeschiedenis in Utrecht, Parijs en nu Leuven. Gespecialiseerd in het impressionisme, studeert volgend jaar af. Zij is een echte bikkel, in haar schriftje houdt ze haar dagelijkse afstanden bij: tussen 30 en 35 km per dag. Zij is thuis gestart op 26 april en wil op 11 juli (!) in Santiago zijn. De studenten hebben elkaar pas kort geleden ontmoet, voor Georg had het wat relaxter gemogen, maar hij wil graag bij deze reisgenoot blijven. ’s Avonds eten de Fransozen buiten op het terrasje en wij binnen aan het formica keukentafeltje, gezellig, knus en dan naar bed. Jammer dat ik geen alcohol mag vanwege de kuur. In het dorp is het allang doodstil als ook wij gaan slapen.