Dag 87: Belorado – Atapuerca (31 km)

Woensdag 28 juni 2017

Vandaag gaat het echt regenen. En niet alleen dat. Het is ook flink koud. Dus fleece aan en regenjas aan, regenzak om de rugzak, capuchon op en daarop mijn pegrimshoed. Goed ontbeten en voorraadje voor onderweg. De ochtendlucht is weer een genot om te zien.

Mooie ochtendlucht

De lucht betrekt steeds meer en het begint langzaam te regenen, miezeren eigenlijk. De kou en de wind maken het wandelen lastig. Dan loopt er ineens een kaboutertje voor me (’s Avonds is ze mijn buurvrouw in het onderste stapelbed).

Kaboutertje op de route

Ik zet er flink de pas in. Marcheren op (mijn) topsnelheid. Steeds meer stijgen en dan komen de pelgrims in een omgeving van bloeiende hei, dennenbomen en varens. Dit geeft een heel bijzondere sfeer. Op het hoogste punt van de Monte de la Pedraja staat een herdenkingssteen voor het verschrikkelijke drama van de Spaanse burgeroorlog in 1936.

Herdenkingssteen voor de Spaanse burgeroorlog

Even verderop bevinden we ons ineens in een oase voor de pelgrims. In een open plek staan allerlei houtsnijwerken van picknicktafels tot totempalen en wereldomvattende wegwijzerborden. Ik lees o.a. Santiago nog 532 km.

Totempaal met wegwijzerborden

Het is een beetje droog, ik heb flink doorgelopen en voel me goed op weg. Ik neem nu een lunchpauze – ’t is nog geen 12 uur – en ik merk dat deze kou lekker wandelt. Het is werkelijk schitterend wat lokale wandel- en fietsgroepen zoal aan kunstwerkjes hebben gemaakt.

Kunstwerkjes van lokale wandel- en fietsgroepen

Na deze houtkunst volgt er een heel lang en breed pad zwak hellend naar San Juan de Ortega waar ik eerst zou gaan slapen. Maar het gaat allemaal zo goed en het weer begint op te klaren. De zon begint steeds meer te schijnen. Dus ik besluit een dorp verder te reizen. Naar Agés. Het pad loopt langs weilanden waar koeien gewoon los lopen te grazen of bijeen staan onder een boom. Ze vinden die voorbijlopende pelgrims heel gewoon en zeker niet bedreigend.

Koeien zijn hier gewend aan pelgrims

Ik kom in Agés, het is daar uitgestorven. Enkele pelgrims lopen verloren rond of zitten op de stoep voor de pelgrimsherberg te wachten tot die open gaat. Ik besluit meteen om nog verder te lopen naar het volgende dorp. In de zon en wind, vlakke asfaltweg naar het dorp Atapuerca. Onderweg lees ik op borden dat daar een mijn is voor constructiemateriaal. Nog interessanter is het feit dat daar bij de mijn archeologische opgravingen zijn geweest. Uiteindelijk begrijp ik dat daar toen door archeologen de oudste Europese mens is opgegraven. Dat was ooit wereldnieuws. Ik heb geen tijd meer om daar te gaan kijken. Dan besluit ik in dit dorp te blijven in een herberg met een mooie tuin. Pelgrims zitten al lekker in de zon, met sneldrogend wasgoed bij een harde wind. Een keiharde wind.

De pelgrimsherberg in Atapuerca met mooie tuin

Na installatie op mijn bed, komt een paar uur later Abbi binnen. Een Taiwanese vrouw die er vanmorgen uitzag als een kaboutertje. We hebben lang gepraat over elkaars motieven om deze tocht te gaan lopen. Zij werkte in Taiwan met HIV-patiënten en dat werd haar na een jaar of zes teveel. Ze nam de persoonlijke problemen van anderen mee naar huis en werd een verdrieting mens. Ze heeft ontslag genomen en hoopt op deze Camino weer zichzelf te hervinden en erachter te komen hoe ze verder wil. Heel mooi gesprek. Met iemand uit een mij onbekende wereld. Zij gaat slapen en ik ga nog even iets eten in het dorp.

Het was een goeie wandeldag, een beetje fris is wel lekker. Dan maak je veel kilometers. Morgen naar Burgos.