Dag 5: Borres – Berducedo (32 km)

Ik ben jaloers op mensen die zich verslapen als ze niet gewekt worden. Ik ben een lichte slaper en wordt wakker van een vlieg op het raam. Nu vrees ik elke ochtend de momenten dat al die smartphone wekkers na elkaar met verschillend riedeltjes afgaan. Mijn ogen zijn al lang open en meestal bezig met deze reisverslagen. Maar het is iets anders deze keer, omdat ik iedereen ken van gisteravond in het barretje.

Na een kort ontbijt staan we buiten in de mistige frisheid van de bergen. Het wordt een zware dag: eerst stijgen en dan nog verder dalen tot 500m en dan weer, vanmiddag, omhoog naar 1100 m.!

De regen in de ochtend is niet zo erg, het is een natte mist, we lopen in de wolken door een bos en op een droog pad van klei, een laag gras en keien.

Na een paar uur komen we het bos uit en arriveren we bij het gekste, leukste kleurrijkste cafeetje van deze Camino, in de ‘middle of nowhere’. Alles van binnen versierd met kerstverlichting, bling-bling, kunstbloemen, groene planten en allerlei kleurige rommel die je als pelgrim zou willen kopen, zoals speldjes, sleutelhangers, doekjes, vlaggetjes, petjes, etc.

Het café is van José, in Spanje een wereldberoemd acteur van tvE en bijzonder gastvrij. We nemen koffie met een broodje en voeren een heel gesprek in het Spaans, hij praat heel langzaam. Wat een feest.

Met nieuwe energie stijgen we nog een uurtje en dalen dan naar ons lunchcafé in Pola de Allande. Vandaar is het nog 18km en niet de makkelijkste.

Nog steeds een beetje motregen tot droog. En dan begint de grote tocht naar omhoog. Eerst een mooie tocht, af en toe in het bijna donker, stroomopwaarts langs een snelstromende beek, een smal pad, soms wat modderig.

Na 500m hoogtemeters te hebben gestegen, de rugzak wordt dan flink zwaar – Erik kan dit goed aan – komen we uit bij een asfaltweg

En dan nog het laatste steilste stuk van 1200m naar de top.

Dit is mijn zwaarste etappe, bekaf kom ik terecht op een vlakte met een zicht van nog geen 20m. Waar het stormt en giet van de motregen. Geen afdakje, geen enkele beschutting.

We lopen er wat rond, drinken water, eten een banaan en gaan gauw beginnen met de afdaling.

Bovenaan de top is het nog een kleine 10km. Gelukkig is het droog, maar de zon komt er nog steeds niet door. Veel en lange paadjes vol met hoekige steentjes op klei, links en rechts varens, brem en braamstruiken, geen bos meer.

Langzaam zien we prachtige lange hellingen links van ons verschijnen, wat een mooi land!

Pas om acht uur arriveren we op onze slaapplaats waar we ook kunnen avondeten. Er zijn wasmachines en drogers beschikbaar tot 21.00 uur, maar toch zijn we te laat vertelt de mevrouw van de herberg. Jammer. Na de douche, vroeg naar bed. Moe, maar geen blaren of blessures.