Dag 31: Abadín – Vilalba (21 km)

Zondag 15 juli 2018

Mijn eerste gedachte, toen ik vanmorgen naar buiten stapte in de stilte van de vroege zondagochtend, was: ‘Wat ben ik alleen’. Geen zieligheid, maar het besef van mijn unieke situatie in dit vreemde buitenland op onze grote planeet. Het ongebonden alleen zijn geeft alle ruimte en veel mogelijkheden. Elke dag kan ik invullen zoals ik wil. Het voelt als een geschenk. Misschien niet altijd meteen zoals tijdens de regens of mijn verdwalingen, maar dan toch zeker aan het eind van de dag als ik mijn LOWA-schoenen weer uittrek en de rugzak tegen het stapelbed zet. Na deze Camino ben ik weer graag terug bij vrienden en familie. Het besef van het dagsgeschenk wil ik blijven vasthouden.

Sinds ik in Galicië wandel (nadat ik de grote brug ben overgestoken in Ribadeo) zijn de aanduidingen van de weg naar Santiago overduidelijk en overvloedig aanwezig.

Overduidelijke bewegwijzering naar Santiago

De afstand staat op de meter nauwkeurig aangegeven. Bij elke bocht zie je hoeveel meter je gelopen hebt. Geen verrassingen meer, maar aftellen naar 0 km waar Santiago de Compostela ligt.

Het landschap is zacht glooiend met af en toe een klimmetje, een paadje of een mooi sfeertje in een bos bij een bruggetje. Ook daar zie je weer een Santiago-steen.

Bruggetje in het bos met Santiago-steen

Het weer is helemaal goed, geen zon en geen regen, redelijk koel, nog geen 20 graden. Dus voor mij is het een leuke bescheiden wandeling op de zondagochtend. Onderweg nog een brunch bij een nieuwe herberg/koffieterras.

Brunch bij een nieuwe herberg

Deze nieuwe albergues zijn nog niet bekend in de boekjes van de pelgrims. Daarom doen zij extra hun best om het ons naar de zin te maken. Ik vroeg om een koffie met croissant. De croissant is hier niet krom. Hij is dwars doormidden gesneden en in de broodrooster gezet. Krijg ik er ook nog twee potjes jam bij. Na deze pauze word ik nog rondgeleid in de herberg, erg leuk van binnen en ook buiten in de tuin. Om de herbergier niet teleur te stellen, heb ik afscheid genomen met een ‘tot volgend jaar’.

Het blijft toch vooral een cultuurlandschap vandaag. De natuur is ver weg en hier zie ik allerlei kleinschalige akkerbouw en weilanden met een stuk of wat koeien die het prima naar de zin hebben. Ik kom weer korenvelden tegen, gouden golvende graanvelden! Waar vind je die nog in Nederland? Bij ons zijn ze vervangen door 2 meter hoge maïs. Nou, hier rukt de maïs ook op.

Maïs langs de gouden golvende graanvelden

Nostalgische gedachten over vroeger. Nou, even later kwam ik zowaar een oude stoommachine tegen. Het is hier net een openluchtmuseum.

Oude stoommachine

De consequentie van dit achtergeblevene is natuurlijk dat het stadje waar ik ga verblijven ook niet erg dynamisch is. De herberg is goed, ik heb ook nog de finale van het voetbal gekeken. Maar ik heb geen restaurant kunnen vinden dat om 8 uur open was voor een simpele maaltijd. Aan toeristen (of pelgrims) is men hier niet gewend. Maar het was weer een mooie wandeldag, een geschenk.