Dag 12: Arzúa – O Pedrouzo (25 km)

Vrijdag 2 september 2022

Als ik het raam open doe van ons slaapappartement, zie ik het bekende beeld van mist en motregen.

De wolken zijn ook in het lagere land over de steden gezakt. De uitdrukking ‘in de wolken zijn’ betekent dat je heel gelukkig bent. Dat snap ik niet, ik krijg er eerder een dipje van. Niet vanwege het lopen van deze Camino, want deze is de zwaarste en de mooiste. Maar meer een klein dipje dat het einde in zicht is. Ons wandelplan is dat we in 2 etappes van 25 km (vandaag) en 15 km (morgen) op 3 september in Santiago arriveren.

We ontbijten kort in café D’Susan tegenover het appartement. Gisterenmiddag gaf Susan ons de sleutel, nu is ze er zelf niet, maar wel een onhandige jongeman die wat glazen op de grond laat vallen die op de bar stonden te wachten. Hij probeert iedereen te bedienen met een ontbijt maar de afwas groeit sneller aan. Al doende gaat hij het leren, denk ik maar.

Met de smaak van koffie en jus d’orange op onze tong trekken we door de hoofdstraat, samen met andere pelgrims die er misschien al vijf kilometer op hebben zitten vanaf eerdere herbergen. Want er zijn veel slaapplaatsen hier, alles in dienst van de pelgrim die de economie draaiende houdt hier in Noord Spanje.

Wanneer het wat droger is, zien we een oud nonnnetje in het wit bij een tafel met een stempeldoos. Wij gaan ook maar in de rij staan met ons stempelboekje. Ze wenst ons Buen Camino. Schattig.

Ook Erik valt de drukte op. Als Vierdaagse veteraan kent hij de grote drukte van wandelaars, maar hier is het nog niet zo erg als in Nijmegen. Ik schat gemiddeld zo’n 10 mensen op elke 100m. Een deel van de extra drukte wordt ook veroorzaakt door de Camino del Norte, die in Arzúa aansluit op de route.

Het landschap verandert niet meer, we lopen op brede zandpaden met aan weerskanten hoge bomen, aangelegd voor de caminogangers. Met EU-geld, want de Camino van Santiago is Europees Cultureel Erfgoed en heeft zelfs ook de Unesco-status.

De wandeling kent een paar kleine hoogteverschillen, Erik heeft het goed naar de zin op zijn nieuwe gympen; zijn 2 kilo zware bergschoenen heeft ie achterop gebonden.

De wolken verdwijnen langzaam en op de eerste stop op acht kilometer zitten we vol in de zon op een terras voor een café-restaurant. Zeker veertig pelgrims tel ik in allerlei standen en houdingen en ook veelal aan het hannesen met hun rugzak. Veel wandelaars met een piepklein rugzakje die gebruik maken van de bagagetransport dienst.

Over de brede paden, zon door de bomen een blije sfeer: een gezellige nationale wandeldag lijkt het en ik geniet daarvan.

Om een uur of drie komen we bij een café waar we Wesley en Steffi aantreffen. Steffi had een voedselvergiftiging opgelopen evenals andere gasten die in een restaurant hetzelfde hadden gegeten. Al dagenlang heeft ze darmproblemen. We spreken af in Santiago na de aankomst, morgen.

De laatste grote plaats is O Pedrouzo, waar alle terrasjes bezet zijn door pelgrims, vooral ook jongere Spanjaarden.

Wij lopen nog vijf kilometer door voordat we aankomen bij ons hotel waar we ook kunnen eten, drinken en zwemmen! Er is een groot zwembad. Gedroomde afsluiting van deze dag.