Dag 79: Zubiri – Pamplona (21 km)

Dinsdag 20 juni 2017

We gaan er weer tegenaan. De hitte tegemoet. Aan de rand van Zubiri zie ik dat door een paar pelgrims vrij wordt gekampeerd.

Pelgrims bivakkeren in de natuur

Langzaam stijgen we en zien beneden de realiteit van open mijnbouw. Het gezochte mineraal is magnesiet: magnesium-carbonaat voor de liefhebbers. Veel toegepast, o.a. in de landbouw, bij bodemsanering, in de farmaceutische industrie. Er is alles aan gedaan om het nut van de mijn en milieubeschermende maatregelen onder de aandacht van de passerende pelgrims en andere wandelaars te brengen. Veel pelgrimspaden zijn beter toegankelijk gemaakt als nevenactiviteit van de mijn.

Veel is gewerkt aan de verharding van de pelgrimswegen

Ik raak aan de praat met een Argentijnse geologe. Heel interessant, want onze vakgebieden raken elkaar. Zij werkt aan de Universiteit in Argentinië op het gebied van mijnactiviteiten voor de bouw, milieubescherming en beheer van verlaten mijnen en als derde de verbetering van waterbeheer in riviergebieden. De Argentijnse gemeenten bepalen nu grotendeels zelf hoe ze met het water omgaan bij droogtes en overstromingen. Een waterschap zoals wij dat kennen, hebben ze niet. Zij doet met studenten onderzoek om afstemming en samenwerking tussen gemeenten te bevorderen. Zij heeft als enige op de Universiteit vrij kunnen krijgen om de Camino te lopen vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port. Al snel heeft ze zich aangesloten bij een groepje Spanjaarden. Dan krijg ik het ochtendpauzecafé in het oog. Heerlijk gezellig met iedereen even bijkletsen. En bijeten en drinken.

Gezellig op het terras van het ochtendpauzecafé

Daarna weer door, de rugzakjes zijn verdwenen of erg klein geworden. Het is warm en tussen het groen vind je schaduw.

Pelgrims zonder rugzak

Het schiet al aardig op als ik na de lunch de Friezen, Herke en Mieke, ontmoet. Op een bankje in een park op een paar kilometer van Pamplona. 

Herke en Mieke hebben het naar de zin op het bankje in het park

Dan kom ik aan de rand van Pamplona bij de oude brug over de Arga. 

De oude brug over de Arga

Pamplona is de hoofdstad van de provincie Navarra. De stad is deels begrensd door de muren van een burcht. In de stad zie je veel kerken en kathedralen, smalle straten met woningen van drie of vier etages en veel pleintjes. 

De kathedraal van Pamplona

Ik wilde graag de kathedraal bezoeken, zoals ik dat steeds doe als goede pelgrim. Ik keek er weer naar uit, maar toen bleek dat ik daarvoor moest betalen, ben ik maar weggegaan. De kerk is hier niet altijd een referentie voor pelgrims, de toeristen en het kapitaal gaan voor. Jammer. In de grote kathedraal van Reims werden we enthousiast ontvangen, maar ook in de Notre-Dame van Parijs moet je tegenwoordig een entreeprijs betalen. 

Pamplona: een stad voor toeristen

Ik had de pelgrimsherberg Jésus y Maria uitgekozen voor de overnachting, midden in het historische centrum. Ik heb van vijf tot negen alleen maar door de straatjes gewandeld en genoten. Rond zes/zeven uur kwam ik op het grote plein waar vier mannen met wit overhemd en rood sjaaltje in een muziektent oude Spaanse liederen ten gehore brachten met trommels en oude fluiten. Aan de rand van het plein zaten de oudere generaties te genieten. Terug in de straatjes kom ik op een plein waar alleen maar jongeren zitten. Op de stenen grond van de straat. Spanjaarden houden van veel en vaak praten. Iedereen heeft een drankje vast, er wordt nog niet gegeten. 

Net als ik foto’s wil maken, komt er van links een straatbrede muziekgroep van vrienden mijn kant op. Vooral accordeons, tamboerijnen en een paar grote trommels. Wat is dit leuk! Ik geniet natuurlijk en maak nog even mijn wandeling af door nog even in een zijstraatje te kijken.

Genieten van de muziekgroep met allerlei verschillende instrumenten 

Ik loop het straatje in en zie dat er veel deuren open staan vanwege de hitte. Uit één van die deuren komt het hartverscheurende gezang van de flamengo, het gestamp op de houten vloer en de ritmische slagen op gitaren. Zonder nadenken loop ik het gangetje in. Ik zie in een kamer van vier x vier een paar superslanke meisjes de flamengo dansen. Een vrouw op een stoel zingt, twee mannen gaan tekeer op hun gitaar. Een repetitie van een flamengo-dansgroep onder leiding van een oudere ervaren dame.

Flamengo-dansgroep

Bij de eerste pauze vertrek ik weer, dankbaar voor dit gelukkige moment. Ik loop naar buiten op zoek naar de muzikanten die inmiddels naar het hartje van de stad waren getrokken. Ik zag ze op een pleintje in een kring en langzaam kwamen ook de dansers erbij. Zo genoten van die muziek en dans in het alledaagse. In Nederland kennen we dat niet.

De muzikanten in een kring op een pleintje in hartje stad

Muzikanten en dansers voor het restaurantje

En toen werd het langzaam negen uur. In het restaurantje naast de burger king heb ik heerlijk gegeten: Sangria en Pintxo’s. daarna weer terug naar de herberg, lekker slapen op zo’n drankje. Van kabaalmakende Spanjaarden die om 11 uur thuis kwamen,  heb ik gelukkig niets meegekregen. Wat een dag, wat een stad.