Dag 27: Luarca – La Caridad (31 km)

Woensdag 11 juli 2018

Pension Oria ligt in het centrum en ook langs de pelgrimsroute. Het is een oud pension. Ik heb op de vijfde verdieping geslapen. Een hele klim ’s avonds, na het voetballen kijken in het café ertegenover.

De volgende ochtend weer al die trappen af, de sleutel in de box en direct aan de koffie met croissant in het restaurantje vlakbij. Daar zitten al twee pelgrima’s die ik later weer zal ontmoeten. Het is somber weer, zeer laag hangende bewolking en een dreigende lucht. Hoog boven de stad loop ik ze achterop.

Pelgrima’s lopend onder dreigende luchten

De jongere vrouw van 30+, Cosy uit Tübbingen bij Stuttgart, heeft een grote poncho aan die tot haar rugzak reikt. Die rugzak bevat een paar kilo aan etenswaren en allerlei zalfjes en oliën van medicinale planten. Ze zorgt wat dat betreft goed voor zichzelf. En ze weet er ook veel van; zo leer ik dat bladeren van weegbree blaren kunnen genezen. Je moet ze niet doorprikken, maar een nacht deze bladeren er op leggen. Jammer voor mij, want ik heb geen blaren. Ik heb ook geen andere klachten waarvoor ze geschikte middeltjes heeft.

Lange tijd heeft ze in de juwelierswereld gewerkt, een internationale job, representatief gekleed in strakke taille en hoge hakken. De pijn aan haar voeten komt doordat ze 15 jaar lang steeds op hoge hakken heeft gelopen. Ze heeft ontslag genomen en gaat ondernemer worden in plantaardige medicinale middeltjes. Deze Camino wil ze gebruiken om e.e.a. op een rijtje te krijgen. Alles onder haar knieën doet pijn, maar ze smeert zich suf en is optimistisch over de toekomst. Ze wil lopen tot Santiago. Kanjer.

Ondertussen begint het echt te regenen. We lopen onder autowegen door. Cosy vindt een mooi plekje om haar etenswaren te gebruiken. Ik loop door met de andere pelgrima, Priscilla van 60+. Een Australische dame die vorig jaar haar rug had gebroken en te horen kreeg waarschijnlijk nooit meer te kunnen lopen. Dan beginnen haar ogen te glimmen: Look at me now! Ze is trots. En terecht! Dan begint ze een telefoongesprek en loopt hardop te kletsen met haar familie thuis. Ik stop en doe alles in m’n rugzak. Het regent nu pas echt. Gelukkig komen we snel langs een bar waar we broodjes, koffie en frisdranken kunnen inslaan. Sommige bars liggen op de perfecte plek; deze is dan ook stampvol, vooral wegens de regen.

Als het weer een beetje droog is, vertrek ik met Priscilla. Cosy verlies ik daarna uit het oog. De Australische is heel spontaan. Mijn dokter zegt dat water in de bergen erg goed is voor mij en prompt trekt ze haar schoenen uit en gaat dansen in het bergstroompje.

Priscilla met blote voeten in het bergstroompje

Ik neem afscheid van haar en ga verder. Ik beloof de foto te mailen naar haar e-mailadres. Tegen de middag kom ik aan in Navia, een mooi kustplaatsje, maar nog niet mijn eindbestemming van vandaag.

Navia

Ik volg de optimistische buienkaart en besluit dapper door te stappen. Bovendien passeert de blije Fransman, dus ik vertrek ook naar verderop.

Laatste blik op Navia

Het weer wordt hoe langer hoe slechter. Het regent steeds harder; ik was te optimistisch, zoals altijd. Met nog 5 km te gaan, beland ik langs de autoweg bij een groot benzinetankstation. Wat is dat lekker: droog onder het afdak, allerlei snoepgoed en powerdrankjes nuttigen en lekker zitten op een soort vensterbankje. Heerlijk.

Eindelijk kan ik weer nadenken en een plannetje maken voor de komende slaapplaats. Al mijn elektrische spullen, zoals iPhone, diep onder in de rugzak, en voor de laatste etappe nog even de schouders eronder.

Vlak voor het plaatsje La Caridad is een eerste albergue: vol. Ok, dan door naar het touristenbureau. Daar bel ik een toeristenherberg en hoera, er is plaats. Goed restaurantje (+tv), waar ik Kroatië zie winnen van Engeland. Mijn volledige was wordt gedaan en ’s morgens in de herberg is er een ontbijt. Alles is weer goed na die plensdag. En dan zie ik ook weer mijn blije Fransman, die dezelfde herberg heeft gekozen.