Dag 13: Rödön – Vaplan (28 km)

Dinsdag 20 juni 2023

Sverken heeft ‘s ochtends een eenvoudig ontbijt neergezet voor My en mij. Dan neem ik afscheid.

Het is weer mooi weer, maar de zon schijnt niet zo fel als gisteren, het is minder helder. Om weer terug op het St. Olavspad te geraken moet ik weer terug naar de brug, dan een grote draai maken tot langs de oever van een ander meer. Dan wandel ik weer in de goede noordoostelijke richting. Het landschap is open met weilanden, gemaaid gras en kleine berkenbosjes.

Na ongeveer 8 km kom ik bij het kerkje van Rödön.

Het is dan nog 340 km naar Trondheim, lees ik op een bordje. Ik probeer maar weer eens te kijken of de kerk open is. En inderdaad, de kerk is open, er is een toilet beschikbaar, en de volgende deur opent naar het bijzondere interieur met authentieke houtsnijwerken en schilderingen op hout langs de muur.

In het gastenboekje achterin de kerk zie ik Nederlandse teksten en namen. Ik lees dat zij de kerk bedanken open te zijn voor ons pelgrims. Ik schrijf onderaan hetzelfde in simpel Engels.

Kerken zijn hier meestal dicht. Net als café’s onderweg trouwens en dat wordt door iedereen gemist. Ik ga nog even in een kerkbankje zitten en hoor dan de deur opengaan. Het is My, ze schrijft nu ook wat in het gastenboek en geniet ook van de schoonheid in stilte. Prachtig kerkje.

Buiten komen we langs de oude pastorie en een laag houten gebouw met veel deuren: het schijnt dat de kerkgangers daar vroeger hun paard konden stallen als ze naar de kerk kwamen.

Dan lopen we samen kletsend kilometers door over asfalt. My werkt in het onderwijs in Stockholm. Jarenlang heeft ze lesgegeven, Zweeds en Engels, aan kinderen van 13-16 jaar. Ze vertelde hoe het onderwijs is verslechterd, inhoudelijk, maar ook qua sfeer en gebrek aan motivatie bij kinderen. Nu is ze bezig om ander werk te krijgen binnen de school, niet meer lesgeven, maar in begeleiding. Na een flinke boswandeling strijken we neer op een picknickplaats aan het meer.

Daarna volgt een middaglange wandeling door het bos, naaldbomen en berken met kruidenondergroei, alles ziet er groen en fris uit. Na een sanitaire stop, besluit ik alleen en in mijn tempo door te lopen. Mijn slaapplaats is een aantal kilometers verder dan waar My gaat slapen. Na ca. 7 kilometer door het bos kom ik bij het tweede kerkje van vandaag, in Näskott.

In mijn boekje las ik dat er achter de kerk een zomercafé is. Juist, u raadt het al: closed, open next week! Een klein lief waakpoedeltje komt me tegemoet. Ik zie het zomercafé achter hem.

Ik geloof dat alles open gaat nadat de langste dag, 21 juni, gepasseerd is. Dat is morgen en dat betekent: op vrijdag is het midzomerfeest en daarna is de horeca open. Dan beginnen ook vakanties. Misschien zijn dan de kerken ook wel open. Toch voel ik dat de pelgrim niet welkom is vóór 21 juni.

De laatste kilometers langs open gebied zijn zwaar aan het worden. Mijn drinkwater is op en ik moet snel naar de ICA-supermarkt in Nälden (op 4 km voor bestemming Vaplan) om drank en voedsel in te slaan.

Daar aangekomen is het heerlijk koel in de winkel, ik koop veel lekkers, snoep en fruit en yoghurt en ga op de picknickbank zitten voor de winkel.

Dan SMS-t Elizabeth (de eigenares van mijn slaapplaats) mij om te zeggen dat ze weggaat, om 8 uur terug is, de sleutel onder een potje achterlaat en dat ik zo naar binnen kan. Nou dat is mooi en ik schrijf terug: Okee, ik zit in Nälden bij de ICA.

En terwijl ik zit te genieten van de heerlijke tussenmaaltijd buiten aan tafel, hoor ik iemand roepen: Jacob!! Verbaasd kijk ik op en zie iemand met valhelm op een prachtige motor naar mij roepen. Het is Elizabeth op de motor. Heel leuk om zo even kennis te maken. Ze is op weg naar haar werk voor de jaarlijkse groepsfoto van het personeel. Om 8 uur is ze terug.

Nog wel 4 km lopen over asfalt naar haar huis. Een mooie grote blokhut eigenlijk aan de rand van een meer, geen strandje maar langs een vrij steile helling kom je in de achtertuin terecht bij het water.

Knus ingericht,veel ramen naar het meer gericht, een tuinkamer en een open kamer waarin een hangmat hangt. Ik neem een douche, eet wat, neem koffie.

Dan komt Elizabeth thuis, trekt al het leer uit en kletsen we gezellig over de dag, haar werk in het onderwijs. Ze geeft (o.a.) les in Spaans, want ze heeft jarenlang in Colombia gewoond en gewerkt (ze heeft er nog steeds een hotel). Ook geeft ze les in een soort huishoudkunde voor jongens en meiden: ze leren alles wat ze moeten doen in het huishouden van schoonmaken tot eten koken. De kinderen vinden het hartstikke leuk, vertelt ze.

Dan valt er nog een flinke, maar korte regenbui op het meer.

Het was een volle dag, best zwaar. Met pech als kerken en café’s die zijn gesloten, maar heel bij met de persoonlijke ontmoetingen met Zweden.