Dag 24: Munkeby – Markabygda (27 km)

Zaterdag 1 juli 2023

We ontbijten en buffet in de grote eetzaal boven de slaapruimte waar ook de deelnemers en supporters van de Olavs-run zijn. Gelukkig is alles droog geworden. Vooral over mijn schoenen maakte ik mij zorgen. Ik vertrek weer als laatste. Het regent licht.

Ik laat de boerderij-herberg achter me met een goed gevoel: de service was goed, het eten was lekker en genoeg en ik heb er uiteindelijk goed geslapen.

De weg is verhard met grind en is door de regen af en toe glibberig. Na een flauwe bocht staat er op grote afstand een hert naar me te kijken, twee reebruine ogen. Deze keer lukt de foto.

De eerste helft van de route gaat door het bos en zou redelijk te doen zijn volgens kenners in de laatste herberg. Het tweede deel is erg zwaar met regen. Dan kan ik beter de fietsroute nemen, vier kilometer langer over asfalt, maar geen geworstel door natte vegetatie. Dat leek me een goed plan, maar ook het eerste deel bleek lastig met al die natte planten.

Want het grindpad, stijgend en dalend, wordt steeds smaller. Eerst een breed karrenspoor en uiteindelijk een voetbreed modderig paadje met links en rechts natte planten die mij helemaal doorweekt maken.

Hoe hoger ik kom, hoe meer ik ook in de mist van de wolken sta.

Zo beland ik tenslotte op de brede verharde droge grindweg. Kletsnat tot in mijn schoenen.

Na een paar kilometer wordt de regen minder en rust ik even uit bij een picknickbankje. Een banaan, wat water. Geen teken van leven om me heen. Wat een dag.

Weer verderop zie ik Job en Ineke lopen en ze zwaaien heel blij naar me. Altijd leuk, maar ze waren erg ongerust geweest. Ze wisten dat ik ergens achter hen liep en ze hadden een kwartier eerder een beer horen brullen. Ikzelf had niets gehoord. In ieder geval blij dat ik het overleefd heb. Er zijn hier beren maar die maken zich meteen uit de voeten als ze mensen horen. Trouwens er lopen hier ook schapen rond zonder problemen.

Het wordt steeds langer droog en het is tijd voor de lunch. Een stapel boomstammen als droge zitplaats is erg geschikt.

De middagwandeling met z’n drieën gaat naar beneden en we geraken steeds meer uit het bos. Akkers met opkomend graan, trekkers rijden rond om mest over het land te spuiten.

De wolken hangen nog steeds laag, maar het blijft droog. In de verte zien we eerst de kerktoren en komen dan bij de houten herberg.

Lekker warm binnen, er is een volledig ingerichte en van eten voorziene keuken, goed sanitair en achterin een enorme slaapzaal waar 16 losse bedden staan. Matrassen, lakens, kussens, dekbedden. Ook droogmachines voor de schoenen en elektrische kacheltjes. De beheerder komt even langs voor de betaling en de stempels, wijzelf mogen ons eten uitkiezen en klaarmaken. Ineke en ik gaan aan de slag met zalm met rijst en Macedonische groenten.

We hebben de sleutel van de kerk gekregen. Ineke is predikant en was pastor geweest in Utrecht en dus bijzonder geïnteresseerd. Job, werkzaam geweest bij de Hogeschool Utrecht is ook betrokken bij de kerk en is hier ook erg nieuwsgierig naar dit pareltje.

Het interieur heeft iets van een sprookje, liefdevol en magisch, met aan het plafond een sterrenhemel. Tegelijkertijd schijnt het zonlicht naar binnen. De houten wanden en het houtsnijwerk zijn oud, maar er is ook veel vernieuwd. Het vraagt veel onderhoud.

Omdat het kan, klimmen we nog de trap op naar het orgel en nog hoger de toren in waar een metalen klok te zien is.

Zo is deze verzopen dag toch geëindigd in een warm gevoel van thuiskomen, alles is droog morgen en geen blaren ondanks uren lopen met water in mijn schoenen. Heerlijk slapen, met om middernacht een foto door het raam. En morgen: droog en zonnig!