Dag 85: Nájera – Santo Domingo de la Calzada (21 km)

Maandag 26 juni 2017

De weersverwachting is waarschijnlijk regen. Het is half bewolkt en droog.

Dreigende bewolking in een blauwe lucht

De route loopt geheel en al door een zwak golvend landschap over een breed pad van steenslag en opgedroogde klei. Zeer weinig bomen. Wandelaars volgen elkaar in groepjes zoals de Kroatiërs en de Taiwanezen die ook geregeld kringgesprekken hebben midden op het pad.

Taiwanezen in kringgesprek

Veel trouwe koppels. Ten eerste natuurlijk Peter en Marjorie uit Zuid-Afrika die meer dan gemiddeld tijd nemen voor iedereen en voor elke bijzonderheid onderweg. Ook de Amerikaanse moeder met haar dochter die permanent druk in gesprek zijn. Dan Mariana, de Argentijnse geologe met de Spaanse Jésus die zijn voeten vol blaren heeft en er binnenkort mee wil stoppen. Jésus is zeer depressief geworden, nadat hij zijn vrouw op Facebook heeft gezien met een andere man. Gevoelige mannen, die Spanjaarden. Maar ook steeds zie ik de eenlingen terug zoals de Franse jongen die wijnspecialist is en nog geen baan kan vinden. Of de solitaire Aziaat die altijd het vroegste is vertrokken, met niemand praat en na aankomst in de herberg altijd bezig is met allerlei soepjes en rijsthapjes met groenten. Of de Duitser die jarenlang in Burgos heeft gewoond en vloeiend Spaans spreekt, maar niet de ballen heeft om door te zetten tot Santiago. Hij heeft teveel last van van alles en nog wat. 

Dat de regen binnenkort zal komen, kan ik rechts van mij bevestigd zien.

Regenwolken komen opzetten

In het mooie gezellige dorp Santo Domingo de la Calzada loop ik door de hoofdstraat als ik een pelgrim tegenkom die vertelt dat achter de kerk goedkoop individuele kamers te huur zijn. Ik ga er heen en inderdaad is het betaalbaar en ik neem een kamer voor mij alleen in El Catedral. Douchen, wassen, even slapen, boodschappen doen en een loopje in het centrum.

Mooie kerktoren en kerkgebouw van Santo Domingo de la Calzada

Op een terrasje kom ik de Argentijnse Mariana en de Duitse Marcus tegen en we gaan daarna met z’n drieën gezellig eten: pelgrimsmenu. Marcus spreekt minimaal buitenlands en Mariana naast Spaans een soort van zeer langzaam Frans. Ik ben dus intermediair door mijn Frans Duits. Marcus is uitermate onderhoudend: als hij iets echt grappig vindt, neemt zijn harde gelach de hele ruimte in beslag. In dit geval het hele restaurant. Iedereen kijkt op, met een glimlach, wij blijven ook hangen in een onderdrukte schaterlach. Toch geen alcohol aan tafel. We willen goed slapen, want morgen misschien (weer) regen, dus we moeten fit zijn. 

Marcus en Mariana aan de ensalada mixta