Dag 107: Burres – Santiago de Compostela (34 km)

Dinsdag 18 juli 2017

Vol energie verlaten we, Inka en ik, de herberg. Het plan is om te lopen tot een paar kilometers voor de eindbestemming van Santiago de Compostella. En dan morgen de stad in. Het is mooi wandelweer, de hele ochtend is de zon magertjes aanwezig. Het is droog en het waait flink. Ik voel me in een vreemde stemming: ik wil vertragen en versnellen. Ik wil het enerzijds vasthouden en langer laten duren, want ook nu weer is het een prachtige wandeling met alleen maar vrienden om me heen. Vanuit alle windrichtingen komen verschillende Camino’s samen. Anderzijds wil ik het afsluiten, dat het gedaan is. Ik mis zo mijn dierbaren, vrienden, familie, (ex-)collega’s, kennissen uit Nederland en omstreken. Jullie. Ik wil iedereen gauw zien en horen. Daar tussenin een soort spanning over de afhandeling. Met het stempelboekje moet ik naar het kantoor van de kerk om het certificaat, de compostella, te krijgen. Hoe zal dat gaan? Dan naar de mis. Iedereen weer zien en dan loslaten…. Alles loslaten. 

Het is best een makkelijke route volgens het boekje. Vaak langs de autowegen, door bossen van eucalyptussen. We besluiten om veel en uitgebreid pauzes te nemen op de laatste echte wandeldag. Nog laatste foto’s en uitwisselen van adressen. 

Alice, Anne en Inka

Inka, ik, Monika en Coen

Op de laatste foto is mijn laatste verlies te zien. Mijn hoed heb ik laten liggen. Een ding van niks was het natuurlijk, we hebben het toch lang met elkaar uitgehouden. Steeds meer laat je achter. En o ja, het Spaanse zonnebruin moet ook nog op de foto.

Volkorenbruine spierbundels van geoefende wandelbenen en -voeten

Vergeleken met het ‘before’ van meer dan een maand geleden toen ik mijn broek voor het eerst had afgeritst, is groot. Heerlijk gezond. Fijn om te lopen. We gaan met vele pelgrims verder en zien alleen nog maar symbolen, beelden, borden en andere aanduidingen van de camino.

Inka en ik bij een pelgrimsbeeldhouwwerk aan de grote autoweg

Dan komen we op een laatste stopplaats van een camping. Het is nog vroeg in de middag, want het vlak lopen gaat ontzettend snel in deze koele temperatuur. We vragen ons af of we eigenlijk wel nu willen stoppen. We nemen een beslissing op de plaats van de geplande herberg. Nou, die herberg blijkt een waar kamp van veel loodsen bij elkaar in een omgeving van hei en dennenbomen. Dat alles doet denken aan een ‘concentratiekamp’. 

Modern kamp voor Pelgrims

Daar wil ik absoluut niet overnachten. We overleggen. In de verte zien we al Santiago liggen. We willen allebei doorlopen. Bovendien komt vanavond en morgen regen. Het zou fijn zijn als we dat niet meer mee hoeven te maken op de Camino. Nog meer argumenten? Nee, niet nodig. We lopen door, naar de eindbestemming. 

Santiago binnen bereik

We lopen door en dalen langzaam af naar de grote stad. Het zijn vele barre kilometers die we afleggen in herrie en stank van een stad die overal vernieuwd en opgeknapt wordt. Maar dan zijn we eindelijk binnen de grenzen van Santiago.

Santiago de Compostela

De verwachting was met veel pelgrims de stad in te lopen. Ik kijk voor en achter me en ik zie geen andere pelgrims. Pas later in de binnenstad zie ik ze zoekend rondlopen. Ik vraag overal: ‘catedral, por favor’. En dan zie ik hem eindelijk, de kathedraal…. volledig in de steigers. Dat wel.

Kathedraal van Santiago

Emotioneel moment, maar in de drukte van toeristen en de werkzaamheden aan de kathedraal gaat dat volledig verloren. Is ook niet erg; we gaan door naar de kerkadministratie en gaan in de rij voor het certificaat: de compostella. De drukte valt heel erg mee. Er staan een stuk of 15 mensen te wachten en iedereen komt snel aan de beurt bij een van de 20 balies. De meesten komen voor een 100km certificaat. Langlopers zoals ik moeten meer invullen en ook laten weten. Dat ik in Berlicum ben vertrokken, te voet, op 3 april en dat was 2500 km geleden. Het komt allemaal op het officiële papiertje. Beetje gekkenhuis. Moet even. 

De Compostella

En dan is het gedaan. Het zit er op. De eindbestemming is bereikt. Maar we zeggen hier: ‘het doel is niet de bestemming, het doel is de weg’. Dat en vele andere wijsheden heb ik meegekregen om te overdenken wanneer deze Camino achter me ligt en is bezonken. 

Morgen is het een groot weerzien met bekenden en het bijwonen van de pelgrimsmis. 

Beste lieve vrienden, iedereen die me heeft gelezen, gevolgd en gereageerd: heel hartelijk bedankt daarvoor. Het is voor mij een onvergetelijk deel van mijn leven geworden, een omslag naar een volgend hoofdstuk. Ik heb zoveel beleefd, ervaren en geleerd dat ik de komende tijd nog wel bezig ben om weer terug te keren op aarde. Wat ik nu ga doen, is even niet belangrijk. Mijn blog verhaal stopt na morgen. We zien elkaar gauw. Maak je eigen weg, neem je eigen beslissing over je leven:

¡Buen Camino!