Dag 20: El Peral – Llanes (23 km)

Woensdag 4 juli 2018

Gisteravond had ik een gesprek met de Franse Fabrice die vanuit Frankrijk was komen lopen. Hij was daar een paar keer terechtgekomen in een dorp dat flink onder water stond. Om niet onzekere kilometers om te lopen, moest hij geregeld de bergschoenen uit en op blote voeten met water tot aan de knieën verder. Met dat verhaal in mijn hoofd stond ik op en keek door het raam naar buiten: regen. En dat zou de hele dag niet meer ophouden. Toch maar met frisse moed naar buiten op weg naar Llanes. De eerste kilometers gaan door bossen en langs een grote snelweg. Midden in een bos staat ineens een tent.

Publiek kamperen

Ik loop er rustig om heen, geen slapende pelgrims wakker maken. Waarom zou ik? Dan hoor ik iemand achter me, het is de Waalse Marc uit Charleroi. Ook al met pensioen, heeft al meerdere keren de Camino gelopen. Maar in de regen is praten onmogelijk dus ik kies voor mijn hogere tempo en loop door naar de eerste bar voor een koffie. Marc loopt daar weer voorbij, zodat ik hem voor de rest van de dag niet meer zie. De koffie helpt, ik blijf doornat. Mijn mobieltje doe ik in plastic, maar als ik ermee op de kaart wil bekijken of een foto wil maken, moet ik hem er toch uithalen. Zo gebeurt het dat het ding kletsnat wordt. Uiteindelijk stop ik met foto’s maken en stop het diep in de rugzak. Toch een paar prachtige beelden van de kustroute.

De kustroute

In het boekje staan alternatieve routes aangegeven: langs de autoweg. Korter en sneller, maar natuurlijk een grote misser wanneer je die zou nemen. Want ook in de regen is de kustroute weer prachtig. In deze provincie Asturië is een groot deel beschermd natuurgebied. Op de kliffen loop ik over smalle kronkelige paadjes tussen de varens door die mijn benen nog eens extra nat maken tot in mijn schoenen. Het is een wonder dat ik geen blaren loop vandaag.

Kliffen, rotsen en de zee

Steeds meer krijg ik problemen met de kletsnatte omgeving. Als ik aankom in Llannes, ga ik naar de VVV waar ik een plattegrond krijg met daarop een lijst van herbergen en goedkope hotels. In een bar neem ik koffie en dan blijkt dat ik geen gevoel meer heb ik mijn witte vingertoppen die er verkreukeld uitzien. Met heel veel moeite bel ik een hotel vlakbij waar ik gelukkig terecht kan. Als eerste ga ik een half uur onder de douche staan. Dan mijn doorweekte schoenen voor de föhn die de hele nacht hard heeft moeten werken.

Schoen aan het infuus

En als beloning mijn geliefde ensalada mixta.

Ensalada mixta