Dag 46: A Gudiña – Campobecerros (23 km)

Zaterdag 23 april 2022

Het is weekend, ik sta buiten in de koude regen en ga nog even een café in voor een koffie met croissant. Ik zie dat ik ongeveer 200 km te gaan heb naar Santiago. De wolken hangen heel laag op deze hoogte van 1.100 m.

Mijn bedoeling is om weer 30+km te lopen en dus af te dalen over die afstand tot ongeveer 500m hoogte naar het dorp Laza.

Maar de regen en kou maken dat ik ‘al’ blij ben wanneer ik na 23 km kan stoppen in Campobecerros, de eerste mogelijkheid voor een café en herberg.

De wandeling gaat grotendeels over asfalt met gaten erin of over brede verharde grindzandwegen waar ook autoverkeer kan rijden. Geen natte graspaden, dus blijven de schoenen droog. Hele lange rechte stukken in open landschap, grotendeels op hoogte om een enorm stuwmeer heen dat ik steeds vanuit een andere hoek kan zien (als de wolken even weg zijn).

Toch is het vermoeiend want alleen maar langzaam stijgen en dalen. Het is ijskoud, het regent urenlang en er staat op hoogte een sterke wind. Sluiers van regenwolken zie ik voor me voorbij trekken.

Ik moet oppassen met m’n iPhone want die mag niet te nat worden. Ik pak me goed in rond m’n gezicht met een halsdoek om mijn keel, voor m’n neus en mond tot aan mijn ogen, capuchon op en hoed erboven op die met een veter onder de kin is vastgesnoerd.

Ben ik in Spanje? Doet me eerder denken aan IJsland (waar ik nooit geweest ben, trouwens).

Nadat ik ook nog eens lastig gevallen ben door een klein bijterig, treiterig hondje, kom ik eindelijk na 23 km in het eerste dorp met een café. Na een paar koppen koffie en een leuk gesprek met de jonge Spaanse Daniël merk ik dat ik moe ben. Het is lekker warm in het café; de vrouw achter de bar is ook eigenaresse van een albergue op 50 m afstand. De keuze is gemaakt om te blijven; Daniël gaat verder, hij moet a.s. zaterdag in Santiago de Compostela zijn.

Ik ben alleen in de herberg waar 7 stapelbedden wachten op gasten.

Uiteindelijk zijn we met 6 mensen vannacht, waaronder de Nederlandse Letivia en de Zweedse Karin die ik gisteren al ontmoette. Met hen ga ik in het restaurant wat eten en drinken.

Later koop ik bij de bakkerauto wat kleine broodjes, die als een soort SRV-wagen toeterend door het dorpje rijdt. Het regent niet meer, de kou en de wolken blijven en binnen is het heerlijk warm. Een volle slaapzaal met rustige gasten.