Vrijdag 12 mei 2017
Aan het ontbijt – met Nederlandse kaas en eieren van de gîte-kippen – feliciteren we elkaar met de NL-se volgende rondes in Europa: het songfestival en het voetbal van Ajax. We gaan weg met z’n drieën, maar bedenken ons. Een foto willen we hebben; Edith en Babs waren al bezig met opruimen van de slaapruimte, toen ik ze terugvroeg om te poseren. Kanjers van vrijwilligers.
Op de foto met de kanjers Edith en Babs
Mijn hoed is nog kletsnat (buiten laten liggen), maar ook mijn schoenen zijn niet geheel opgedroogd bij de kachel. Dat laatste is erger. Ik besluit daarom de route over het asfalt te nemen en niet door het natte gras. Het miezert ’s morgens. De asfaltweg is een soort provinciale weg die erg druk is. Geen leuke route, verstand op nul en blik op oneindig. Enige onderbreking is een Nederlandse automobilist die stopt met de vraag of hij mij naar een veiligere plaats van de wandelroute kan brengen. Ik bedank hem, maar ik ga op deze weg verder. Ik loop links en bij grote vrachtwagens of een drukke situatie ga ik ver van de weg af en diep het gras in. Een lunch op een bankje in een doodstil dorpje waar in het seizoen watertoerisme schijnt te zijn. Nu is het daar uitgestorven. Op de kilometerslange asfaltweg ontmoet ik een enkele fietser.
Een enkele fietser op de kilometerslange asfaltweg
Op enkele kilometers voor de bestemming ontmoet ik weer Jos en Kiek die door de natuur een grotere afstand hebben afgelegd. Ik heb langzamer gelopen en bovendien een heerlijke salade genomen in een wegrestaurant. Als ik aan het kletsen ben met een paar Franse truckers, komen zij binnen. Dan lopen we verder en zoeken in het dorpje onze slaapplaats. Snel gevonden, maar er is niemand in of om het huis.
Onze slaapplaats in Charenton-du-Cher
Op die stoeltjes van de foto en het trapje voor de voordeur zijn we even in slaap gevallen. Oorzaak: moe, maar ook een pilsje achter de kiezen in de bar er tegenover. Dan besluit ik maar eens te telefoneren. Bizar verhaal.
Mevrouw Mativon behoort tot de zesde generatie die dit huis bewoont. Ze heeft de allure van een adellijke dame. Een belangrijk geslacht dat ook een groot landgoed in eigendom heeft waar dus deze woning staat. Achter de Engelse tuin, loopt het Canal de Berry waar de meneer bij de aanleg bij betrokken is geweest. Binnen is het interieur ook zoveel generaties oud, maar wel uiteraard gedateerd / een beetje aan het vervallen.
Afijn ik bel. Ze is aan het bridgen in een dorp verder, dus het duurt even voordat ze thuis is (we hadden gereserveerd). We moeten op zoek naar een koperen doos op een stoel achter het huis. Op die doos zitten knoppen met cijfers. Vier keer nul is de geheime code en voila: de deksel springt open en we zien een grote middeleeuwse koperen sleutel. Zo komen we binnen, trap op – zegt ze – en zo komen we in de slaapkamer. We gaan douchen en even op bed liggen totdat we haar na een half uur horen verschijnen.
Wat een vertrouwen. Mevrouw is toch wel 75+ en nog vitaal en helder. Ze ontving vorig jaar in totaal 230 pelgrims. Ze maakt avondeten klaar en heeft tijdens het eten veel verteld over haar indrukwekkende familie. Daarna gaan we naar onze kamer. De beloofde internet / Wifi verbinding was er niet / slecht in de Nederlandse gîte en hier ook niet. Vervelend, want ik raak achter met mijn verslagen en versturen van foto’s naar NL. Geen drama, moe en tevreden in slaap.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie