Dag 42: Camarzana de Tera – Mombuey (34 km)

Dinsdag 19 april 2022

Ik heb me weer opgepept voor een nieuwe wandeling vandaag. Het is bewolkt met enkele regendruppels, fris als ik vertrek, beetje wind. Vanuit het dorp kom ik in het hele brede dal van de Tera, nu een meanderend beekje, maar ooit verantwoordelijk voor de opbouw van deze mooie landbouwgrond (wel met veel stenen trouwens). Er zijn ook oude irrigatie systemen zichtbaar. Ik denk dat dit gebied al lang wordt gebruikt voor landbouw.

Spanje heeft ook hier dammen aangelegd voor energie. Voordat ik langs het stuwmeer verder ga, kom ik zomaar een kerkje tegen: helemaal gaaf en ik vraag me af of dit ook in gebruik is.

Ik rust een beetje op een bankje, helemaal alleen, en ga volgens de gele camino-pijlen een moeilijk toegankelijk terrein in van dichte struiken, waar ik een heel smal paadje moet volgen.

Eindelijk kom ik weer uit deze wildernis wanneer ik een steil paadje volg en op het asfalt terecht kom van een nieuwe lege autoweg langs het stuwmeer. Heel veel infrastructuur (wegen, viaducten, spoorlijnen, bruggen) is nieuw in deze omgeving: allemaal EU-projecten om deze arme regio te ontwikkelen. Uiteindelijk kom ik terecht op de stuwdam zelf, waar op dat moment met een enorme kracht water uit het meer naar het lager gelegen meer wordt gespoten.

Op de dam zijn een man en een vrouw zich aan het voorbereiden om zich met touwen naar beneden te laten zakken voor controles. Een spannende klus.

De weg langs het stuwmeer is nu geasfalteerd en ik loop heel makkelijk tot het volgende dorpje waar al via houten bordjes wordt aangekondigd dat voor de pelgrim de koffie klaar is. Aan de rand van het dorpje kom ik terecht in een soort schuur waarin een keuken met eettafel is ingericht. Er zijn drie mensen: de ene man met rugzak groet mij en vertrekt (ik zie hem ‘s middags weer in de volgende herberg), de andere man is eigenaar (van oorsprong Zuid-Afrikaan, zegt hij) en zet een thermosfles heet water en een pot oploskoffie voor mijn neus. De vrouw doet zwijgend de afwas en verdwijnt na een paar minuten naar de herberg achter de schuur. Dan verdwijnt ook de eigenaar naar buiten en zit ik alleen aan een lege eettafel in mijn bekertje te roeren.

Ik vertrek gauw weer, vergeet te betalen (of was dat niet de bedoeling?) en terwijl ik een soort karrenspoor volg, zie ik het landschap om me heen veranderen. Het wordt ruiger, meer graniet gesteente aan de oppervlakte en ik kom ook langzaam hoger.

Na het middaguur kom ik in een dorp waar het restaurant ‘Me gusta comer’ heet: ik hou van eten. Het is het beste restaurant van Spanje, in ieder geval in mijn ervaring. Voor maar 13€ een vispasteitje met saus, heerlijke pompoensoep, stukje vlees en saus met sinaas-/appelsmaak en toe: flan, amandelen met ijs en chocosaus. Karafje rode wijn als je wilt, fles water als je wilt en ook nog koffie met een digestief likeurtje als je wilt.

Heerlijk! Al mijn zintuigen zijn weer verwend en klaar voor de laatste 10 km sta ik dan weer buiten. De laatste stappen zijn natuurlijk extra zwaar na zo’n maaltijd. En moe dus.

Als ik aan het begin van het dorp op mijn telefoon wil kijken waar ik ben, ga ik tegen de vangrail hangen. Maar ik vergeet het overgewicht op mijn rug…. Voordat ik het besef, gaan mijn voeten recht de lucht in en val ik over de vangrail. Ik kom terecht op mijn rugzak in een droge greppel en ik mankeer gelukkig niets.

Ik ben nu wel aan het eind van deze gekke dag. Ik lach mezelf uit en kom in het oude centrum bij een onopvallend huisje tussen de andere: de herberg voor pelgrims.

Twee meeslapers, bedden, dekens, sanitair, alles is er. Wat een dag! Nog tien te gaan.