Dag 14: Limogne-en-Quercy – Bach (13 km)

Maandag 30 augustus 2021

We hebben een korte wandeling voor de boeg; de volle slaapplaatsen onderweg dwingen ons om af en toe korte afstanden te lopen, nu slechts 13 km. We gebruiken de eerste uren van de ochtend om eten in te slaan voor ontbijt en lunch onderweg. Ook gaan we langs bij de lokale VVV om informatie in te winnen over slaapplaatsen, trein- en buslijnen verder op de route. Als we buiten komen, passeren pelgrims met bepakte ezels.

De route naar Bach is gemakkelijk. Vrijwel vlak, brede grindpaden met lage stenen muurtjes, veelal bedekt met mos.

Het is weer een zonnige dag met een vrijwel wolkenloze hemel. De temperatuur loopt op tot ca. 26 graden en het is zaak zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Halverwege worden we uitgenodigd om van de weg af te gaan om een hunebed (dolmen) te bekijken. Het is een klein monument waaromheen wat kromme boompjes staan.

Een andere aankondiging is van een ondernemer met een hond die je kunt inhuren om ter plekke op zoek te gaan naar truffels. Deze donkerbruine ondergrondse paddenstoelen schijnen hier in het bos voor te komen.

Weer een andere bijzonderheid is een gemaaid veld van een gewas met bloedrode stengels. Met behulp van internet ontdekken we dat hier gaat om boekweit.

Om half één komen we in een klein dorpje, Varaire, waar we nog net op tijd wat fruit kunnen kopen en een volle liter coca cola.

Zoiets drink ik nooit in Nederland, maar met een dorstige mond en keel is dit een heerlijk bruisend drankje. We zetten ons tegenover de Mairie, onder een drie meter hoog kruis waar we lekker ons boterhammetje of rijstwafeltje smeren en genieten van het fruit. We hebben ontdekt dat achter de Mairie bijna altijd een toilet public is en ook hier blijkt dat zo te zijn.

Na deze heerlijke lunch vinden we met enige moeite de weg terug naar de pelgrimsroute waarna we in de hitte van de vroege middag aankomen in Bach en uiteindelijk bij onze bestemming : Mas de Juge.

We zien aan de weg een vers gemaaide tuin met strandstoelen en een prieel in de schaduw. Josette ontvangt ons met een karaf ijskoud water en laat de slaapplaatsen zien. We zijn best moe, ondanks de korte afstand. Kwestie van instelling.

‘s Avonds krijgen we lekker te eten. Er zit ook een Franse pelgrim aan tafel uit Bourg-en-Bresse (Jura). Hij vertelt hoe hij geniet van zijn pensioen om ook wandelingen als deze te kunnen doen, hij ziet er jong en kerngezond uit. De Jura is als Zwitserland, vertelt hij, prachtig Alpenlandschap. Hij studeert een paar dagen per week. Archeologie. Vóór Corona zat hij steeds tussen studenten die zijn kleinkinderen hadden kunnen zijn. Verfrissend, dat wel. Zo eind augustus zie ik vrijwel geen jonge mensen meer op de Camino.