Dag 30: Cañaveral – Galisteo (29 km)

Donderdag 7 april 2022

Best goed geslapen, maar ik voel me stijf, niet in vorm en onhandig. Ik heb dorst en haal beneden extra water flesjes in de automaat. Dan zie ik netjes alle motoren geparkeerd in de tuin. Ideaal plekje hier dus voor motorclubs.

Na een fruitontbijt ga ik op weg. In het volgende dorp ga ik een vervolgontbijt nemen. Ik kom moeilijk in vorm, verdwaal af en toe: ik heb m’n dag niet. Een flinke steile helling neem ik met veel onderbrekingen om uit te rusten, tjonge!

Gelukkig komt er verandering in na mijn vervolgontbijt in Grimelda. Ik ontmoet een paar Engelsen die vertellen dat het plaatselijke café-restaurant dicht is. Ik loop er toch maar naar toe en spreek een mevrouw aan met de vraag of ze een bar weet waar ik wat kan eten en drinken. Veel Spaans krijg ik te horen, maar ik begrijp dat ik haar moet volgen. Aan de overkant van de straat doet ze het gesloten café-restaurant open en heet mij welkom. Ze is de kastelein en ik kan krijgen wat ik wil, inclusief haar hemelse glimlach die al gauw verdwijnt achter een mondkapje. Lekker geroosterd brood met jam, koffie en veel water. Er komen steeds meer oudere mensen binnen voor hun dagelijkse koffie met praatje en ik zie dat deze kastelein voor veel mensen belangrijk is.

Er is een herberg naast dit café, maar die is gesloten. De beheerder zit hier ook koffie te drinken. Dan komt een jonge Spaanse pelgrim binnen die veel pijn heeft op zijn scheenbeen. Hij kan echt niet verder. De kastelein regelt eerst dat een gast hem naar de dokter brengt, vervolgens regelt ze dat de jongen in de gesloten herberg mag overnachten. Topvrouw!

En dan sta ik weer buiten. Ik voel me helemaal opgeknapt, de zon schijnt en het is nog steeds lekker fris. Ik voel me als herboren en ik heb er zin in. Deze pauze heeft me heel goed gedaan. Ik kan er weer helemaal tegen.

Al gauw kom ik op een smal paadje dat over wel 15 km niet meer verandert; langzaam omhoog en weer omlaag en meestal vlak langs steeneiken, een soort hoge bremstruiken, heel laag gras en kruiden.

Het is mooi zonnig weer, beetje fris gelukkig en weinig wind. Ik doe veel hekken open en dicht met de meest wonderlijke sloten en met borden waarop allerlei aanwijzingen staan waar ik niets van begrijp.

Maar het is ingewikkeld, want je moet gewoon de route volgen en het hek achter je weer sluiten. En: prohibido betekent verboden..

De hekken en afscheidingen zijn bedoeld om jachtgebieden te markeren, maar ook om het vee op z’n plaats te houden. De beesten hebben hier trouwens geen bellen zoals in Oostenrijk. Maar ze hebben een heel goed leven

De gestapelde muurtjes zie ik ook weer verschijnen. En ik passeer een paar meertjes die waarschijnlijk met een dammetje zijn gemaakt. Dan ontdek ik dat ik bijna in alle richtingen eindeloos ver kan kijken: een prachtig uitzicht dat niet is vast te leggen met mijn iPhone cameraatje. Juist daarom houd ik zo van deze wandelingen hier!

Eindelijk komt het enge paadje uit op een autosnelweg en loop ik de laatste kilometers naar mijn bestemming dat ik al eerder van verre zag liggen.

Opvallend zijn meteen de 100-en meters langs de vestingmuur rond het centrum. Mijn herberg ligt aan het begin van het dorp. Het was een lange tocht, best zwaar en ik had te weinig water bij me, want ik was door de voorraad heen. Hier moet ik beter op letten!

Ik installeer me op mijn eenpersoons kamertje en loop naar het oude centrum.

Heel indrukwekkend die muur. Binnen de muur staan gewone huizen zoals erbuiten, dat had ik niet verwacht. Toch is een wandeling hier de moeite waard. Deze mooie dag sluit ik dan af met bloemen op de tak voor iedereen die deze blog leest.