Zaterdag 14 juli 2018
Fransen hebben het druk dit weekend. Nationale feestdag van 14 juli, morgen de finale van de WK-voetbal en altijd weer die Tour de France. Toch zit aan het ontbijt een Franse senior op zijn mobieltje naar tennis op Wimbledon te kijken. Ikzelf ben er niet zo mee bezig allemaal. ’t Is maar net hoe het uitkomt. Als in een kroeg op een groot scherm iets te zien is, kijk ik er natuurlijk naar. Maar ik zoek het niet op. Mijn eigen sportieve opdracht kost me al energie genoeg.
De herberg ligt aan de hoofdstraat van het dorp. Aan de zijmuur, onder Castelos, hangt het Santiago-symbool dat je daar langs moet, naar boven de helling op van een flinke heuvel.
De albergue in Lourenzá met Santiago-symbool
De dag is nog maar net begonnen als ik langs een veld met klimmende planten loop, geen wijn maar bonen. Intensief verbouwd.
Veld met klimmende bonenplanten
De provincie Galicië is erg groen, veel verschillende groene grassen en kruiden, struiken en bomen. Veel varens zie ik onderweg ook. Het wordt mooi weer vandaag
Veel groene grassen, kruiden, struiken en bomen in Galicië
Er zijn geen dorpen, wel gehuchten en veel eenzame huisjes, die er bijzonder uitzien van boven.
Eenzame huisjes
Zo loop ik urenlang alleen door dit glooiende landschap, tot ik eindelijk weer in een klein stadje arriveer. Op het kerkplein zie ik alle bekende pelgrims zitten met hun grote rugzakken op het terras van het café. Een ouder Duits echtpaar, Clement de beginnende fluitist met rasta, de oude Franse tennisfan en ook weer Philippe die hier in Mondoñedo heeft geslapen. We kennen elkaar nu zolang dat we samen op de foto moeten.
Philippe et moi
Philippe gaat er weer snel vandoor en raadt mij nog wel aan even in de kathedraal te gaan kijken. Die is open! Dat gebeurt niet vaak zo in de ochtend.
De kathedraal van Mondoñedo
Mooie oude kerk. Er is binnen ook een museum. Met onder andere deze beeldjes.
Beeldjes in het kathedraal-museum
De lange middagwandeling biedt weinig variatie. De zon is heet en ik ben dan ook blij als ik even kan omlopen naar een tankstation aan de autoweg waar ik een stevige pauze kan houden: in de schaduw met water, een ijsco en snoepgoed. Dan eindelijk kom ik aan in het plaatsje Abadín waar wederom een nieuwe goed georganiseerde herberg is.
De herbergier is een heel enthousiaste wandelaar. Hij heeft vanaf hier op honderden manieren naar Santiago (140 km) gelopen. Iedere pelgrim die hier slaapt, wordt dan ook getrakteerd op zijn verhalen. Ik krijg allerlei alternatieve routes aangeboden die korter, moeilijker, sneller of mooier zouden zijn dan andere routes. Ik heb zelfs een Santiago-button gekregen. Wel vermoeiend af en toe. Ik volg gewoon de pijltjes elke dag en dan kom ik er wel. O ja, op de grote tv in de eetkamer zie ik de Belgen winnen van het Engelse voetbalteam.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie