Dag 57: La Coquille – Thiviers (19 km)

Maandag 29 mei 2017

Annie Pacaut heeft af en toe een pelgrim te logeren. Dus niet op permanente basis. Want ze zijn vaak afwezig in hun huisje met de groene luiken. Maar als het eenmaal zover is, pakt ze goed uit. Behalve een zeer uitgebreid ontbijt, maakt ze een sandwich voor me klaar voor onderweg, want ik kom niet zo snel langs een bakkertje: een derde van een stokbrood met een paar flinke plakken ham en franse kaas. In Al-folie en in milieuvriendelijk plastic. Ik kom niets tekort en ben klaar voor de wandeling; vanuit haar huisje kan ik een flink stuk afsnijden. Eerst nog een foto.

Meneer en mevrouw Annie Pacaut voor hun huis met de groene luiken

Het belooft mooi weer te worden oftewel zonnig en warm. Ik geniet weer van de natuurlijke omgeving die zo anders is dan in Nederland. Ruisende bergbeekjes met schitteringen van zonlicht vind ik altijd zo bijzonder. De Dommel heeft dat op sommige plaatsen ook, maar toch weer anders en vaak met de omgevingslawaai van autoverkeer.  

Overal hoor je water

Dan, plotseling en onverwacht zie ik op grote afstand een wit paard, het geeft bijna licht. 

Witte paard achter het korenveld

In een open bos zie ik op een paal de aanduiding van de pelgrimsroute. Daarbovenop een plank en stenen gestapeld door elke pelgrim die door middel van deze stenen ‘wil loslaten’. Steentjes wegleggen, ballast verminderen en zichtbaar maken.

Steentjes stapelen

Het kost toch nog veel tijd om de camping te vinden. Deze bleek aan de rand van de bebouwde kom te liggen bij een riviertje en een vijver. Ik meld me bij de campingadministratie oftewel de bar. Het houten hutje tegenover de bar is het onderkomen voor de pelgrims. Verwachting is dat de vier slaapplaatsen (twee stapelbedden) allemaal bezet zullen worden. Ik bestel en drink een Leffe Blonde en ga me dan installeren en buiten zitten uitrusten van de wandeling. Ik zie dat ik al bijna 50 stempels heb verzameld.

Blonde met stempels

Dan komt Kris, een Antwerpse pelgrimma van 72, aanlopen. Zware rugzak. En even later Rob en Louise, een Nederlands pelgrimstel dat meestal in hun tent slaapt, maar vanavond niet in verband met dreiging van regen. Het wordt gezellig. Kris en ik eten samen in het campingrestaurant, Rob en Louise hebben hun eigen dieetmaaltijd afgestemd op hun fysieke gevoeligheden. Na het eten gaat Kris naar bed en blijven wij gedrieën kletsen tot zeker middernacht. Geweldige klik. Dan gaan ook wij slapen in het hokje, dat blijkt wonderwel goed te lukken; wij zijn geen echte snurkers.

Eenvoudige pelgrimshut