Dag 46: Cluis – Gargilesse (15 km)

Donderdag 18 mei 2017

Het belooft een regendag te worden, dus een kleiner traject gekozen. Gisteravond tijdens het avondeten en vanmorgen ook nog gezellig gepraat met de heren van de b&b. Zij zien de toekomst in Frankrijk somber in, de nieuwe president is gekozen om niet opgescheept te worden met Marine Le Pen, die niet alleen extreem-rechts is, maar ook niet al te handig in het politieke debat. Qua taal, zijn passie, maakt Michiel, de professor, zich ook zorgen. Hij ziet de Franse taal verder afbrokkelen in de toekomst. Het Engels zal de nieuwe Lingua Franca worden. 

Bij Pascal reken ik af, hij glimlacht en toont daarbij voor de laatste keer zijn resterende zwarte tanden. Hij is een echte kettingroker. Hij heeft vast alweer zijn eerste sigaretje(s) gerookt onderweg naar de bakker die ochtend. Bij het afscheid kijkt de professor mij nog eens aan en zegt: ‘Jacques, tu es fou’. Je bent gek. (Een stoute blik in zijn ogen). Natuurlijk ben ik dat ook, met mijn zelf opgelegde wandelmarathon. Maar hij is dat natuurlijk ook met zijn passie op zolder. ‘Dus ik antwoord: ‘Chaqu’un a son propre ……. ‘Folie’ vult hij hardop aan, blij dat ik mij niet beledigd voel na zijn brutale uithaal. Ieder heeft zijn eigen gekte, zijn eigen passie. Hij en ik. We begrijpen elkaar. We lachen en geven elkaar de hand. Leuke mannen.

Nog even geld pinnen, even bij de bakker langs en dan het stadje uit. Onverwacht loop ik ineens op een viadukt dat enorm hoog boven het landschap uitsteekt. Als je daar loopt, besef je het niet, maar dit bouwwerk is toch heel bijzonder. Een internetfoto.

Viaduc de L’Auzon in Cluis

Mijn foto vanaf het viaduct

Meteen aan het einde van het viaduct, moest ik een steil nat gras paadje afdalen met overhangende takken. Best link. Maar ook dat ging goed en wat volgde waren eigenlijk lange langzaam stijgende en dalende asfaltwegen door de velden en in bos. De grond was nat, het miezerde af en toe, een klamme frisse dag. Wat je vooral niet wil, is in het hoge kletsnatte gras lopen, want dan wordt alles onder de knie doorweekt. Dat is vervelend, maar ook rijp voor het kweken van blaren. 

Gelukkig waren de meeste wegen verhard. Nieuw fenomeen was nu dat de weggetjes een aantal keren steil naar beneden gingen tot niveau van een bruggetje over een stroompje om vervolgens weer even steil te klimmen. Zeer vermoeiend. Zo steil liep ik uiteindelijk ook het dorpje (parel van Frankrijk) Gargilesse binnen. 

Steile paadjes bij Gargilesse

De Vlaamse kunstenaar / beeldhouwer Jean Claeys is blijkbaar erg bekend; hij woont, werkt en exposeert daar. Beelden zoals:

Kunstwerk van Jean Claeys

Zijn dochter was hier ook komen wonen om met haar man het sterren restaurant ‘Des Artistes’ te runnen. Het restaurant doet het best goed, veel toeristen, maar – zo vertelt de Vlaming – de vrouw / zijn vrouw is er vandoor. Triest eigenlijk. Voor ik het weet, laat ik me op het terras waar ik een kopje koffie drink, uitnodigen voor de avondmaaltijd. Specialiteit ‘tête de veau’ (kalfskop). 

Ik ga naar de office de tourisme waar ik telefonisch een kamer heb besproken bij het verblijf van pelgrims. Sober, maar alles lekker warm, schoon en er is zelfs een wasmachine. Er is een keuken, alleen er is geen bakker of kruidenier in het dorp. Tja. 

’s Avonds in ieder geval lekker gegeten met drie andere pelgrims (2NL, 1FR) aan een tafel in het restaurant. Lekker geslapen.

Tête de veau: heerlijk

Sobere herberg voor de pelgrims