Dag 78: Roncesvalles – Zubiri (22 km)

Maandag 19 juni 2017

Al om half zes beginnen mensen hun spullen te pakken, naar de wasgelegenheden te lopen en zich klaar te maken voor vertrek. Ik heb ontbijt besteld om 6.30 uur in het restaurant naast het klooster. 

Het restaurant naast het klooster in alle vroegte

Ik heb goed geslapen en heb zin in deze dag. De afgelopen Pyreneeëndag zit nog helemaal in mijn hoofd. Zo indrukwekkend allemaal. Vooral de tweede helft, toen de warmte steeds zwaarder drukte en veel wandelaars het erg moeilijk hadden. Nu ik dit obstakel heb overwonnen, kan ik ook in Santiago komen. 

Nog 790km te gaan naar Santiago

Als ik dat hardop zeg, dan hoor ik vaak waarschuwingen voor al het erge dat me nog te wachten staat. Ik was daar altijd gevoelig voor. O jee. Nieuwe beren op de weg! Ik wil daar niet meer in mee gaan. Niet naief zijn, maar optimistisch. Alles gaat lukken. 

De organisatie is, zoals eerder gezegd, perfect voor mekaar hier. Je kunt op allerlei manieren pelgrimmeren, zoals blijkt uit een tekening aan de muur. 

Speciale service voor de pelgrim

Voor een paar centen kun je het vervoer van je zware rugzak regelen. En inderdaad, de overgrote meerderheid van de pelgrims zie ik met een klein rugzakje of alleen maar met een stok, een schelp en een flesje water over de paadjes huppelen. Ik ben blij met dit inzicht, omdat ik me al zo’n zwoeger vond: in de Pyreneeën werd ik links en rechts ingehaald door kletsende groepjes wandelaars. Ik begrijp nu waarom. 

Het internationale karakter van de Camino wordt nog eens duidelijk door de muurschilderingen onderweg. 

Muurschildering in alle talen

Het is mooi weer als we vertrekken. De zon zal blijven schijnen vandaag, het wordt rond de 35 graden, ik ga voor 22 km vandaag, misschien een stukje meer. De bergen zijn nog niet voorbij, dus ook nu is het nog veel stijgen en dalen. Voor en achter zie ik op afstand pelgrims, ik luister naar de gesprekken in allerlei talen, lachen en zingen. Iedereen heeft goeie zin nadat gisteren het hooggebergte is bedwongen. Ook de koeien overschrijden hun grenzen: ze staan niet meer in de wei, maar langs het pad.

Koeien langs het pad

Ik passeer nog mensen van gisteren, zoals Lady Taiwan, verborgen onder haar hoedje. We groeten elkaar hartelijk. Ze was om zes uur gearriveerd, moe maar voldaan. Ze heeft twee beschermengeltjes, zegt ze. Haar Taiwanese vriendin die voor haar loopt en ik, vertelt ze lachend. Nou mijn dag kan niet meer stuk. Binnenkort komt ze naar Amsterdam, kijken naar Van Gogh. 

Na ca. twee uur wandelen neem ik pauze op het terras van een eetchaletje voor mijn gebruikelijke sandwich en koffie.

Eetchaletje voor koffie en een sandwich

Op het terras ontmoet ik de Friezen weer, Herke en Mieke. Steeds weer gezellig, we zullen elkaar blijven tegenkomen, denk ik. Daarna weer door, want ik wil de ergste hitte voorblijven. Dan kom ik pelgrims tegen die hun bagage laten vervoeren door ezels. 

Pelgrimmeren met ezels

De brandende zon is bijna niet meer te harden als ik Zubiri nader. Zeker op de paden zonder de schaduw van bomen. 

Brandende zon op paden zonder beschutting

In het stadje ga ik op goed geluk een commerciële herberg voor pelgrims binnen. Het is te heet om nog langer buiten te blijven. Voor 16€ een bed op een slaapkamer met 10 andere pelgrims, incl. ontbijt. Prima. De gemeentelijke pelgrimsherberg heeft grotere slaapzalen, iets minder luxe, voor de helft van de prijs. De woonkamer in de b&b waar ik ga slapen, is heel rustgevend ingericht. 

Rustgevende woonkamer in de pelgrimsherberg

Hier kan ik in alle rust mijn verslag over de Pyreneeën-tocht schrijven. Het was weer een bijzondere dag. Jammer dat ik geen Spaans spreek. Daar moet ik iets aan gaan doen.