Dag 39: Olveiroa – Muxía (32 km)

Maandag 23 juli 2018

Het belooft weer een prachtige dag te worden. Ik zie een blauwe hemel met alleen maar zon. De temperatuur in deze streek is best aangenaam vanwege de wind die steeds waait. ’s Avonds heb ik mijn fleece aan. Vanmorgen trouwens ook als ik zit te ontbijten in een bar-restaurant. Het is er vrij druk. Nadat een groep schoolmeisjes is vertrokken, komt een groep van 40+ vrouwen binnen. Ze zaten buiten op het terras te ontbijten en gaan vertrekken. Allemaal naar het toilet, dan allemaal langs de bar waar ze een stempeltje krijgen in hun pelgrimspaspoort en dan nog even checken of de koffers goed gelabeld zijn voor de taxi naar Finisterre. Behoorlijke koffers, zo te zien.

Koffers inchecken voor de taxi naar Finisterre

Al deze wandelaars gaan vandaag direct naar Finisterre lopen. Ik heb besloten eerst naar Muxía te wandelen en vandaar naar Finisterre, mijn laatste wandeldag. Daarna met de bus terug naar Santiago en dan naar huis. De splitsing tussen de routes komt na 6 km. Ik ga dus rechtsaf: nog 26,5 km te gaan.

Splitsing van de routes: links naar Finisterre, rechts naar Muxía

Het landschap is heel afwisselend. Bossen van dennenbomen en eucalyptus met varens op de grond, hei en braamstruiken tussen blokken van graniet. Maïsvelden. Muurtjes van afgeronde granieten steentjes langs de brede wandelpaden die langzaam stijgen en vooral heel langzaam weer dalen. Soms haal ik wel een snelheid van 5 km / uur.

Langzaam stijgend wandelpad met muurtje van afgeronde granieten steentjes

Ook de boerderijen en de dorpen liggen er mooi bij, verspreid langs de hellingen. Veel bloemen.

Boerderijen verspreid langs de hellingen, met veel bloemen

Als ik in een soort marstempo een pad afloop, krijg ik opeens een schok. Geconcentreerd op waar ik mijn voeten neerzet, kijk ik op en zie tussen de naaldbomen de blauwe zee.

De blauwe zee tussen de naaldbomen

Daarna volgt toch nog het pittigste stuk van de wandeling met gemene klimmetjes terwijl de zon mij probeert te grillen. Veel pauzes in de schaduw tijdens de laatste kilometers. Dan langzaam weer dalen en zie ik Muxía liggen.

Muxía in zicht

Er volgt een lang stuk lopen voordat ik in de albergue ben. Weer het onderste stapelbed, kort slaapje, douche en een pilsje. Ik ga op zoek naar het Oficina de Turismo en laat daar mijn laatste stempels zien van mijn reis vanaf Santiago. Ik krijg nu een certificaat van de pelgrimstocht naar Muxía.

Certificaat van de pelgrimstocht naar Muxía

En dan, na een simpele maaltijd: naar het puntje van dit schiereiland. Voor de Romeinen was dit een belangrijke plaats; ze dachten dat hier de doden terecht kwamen, omdat de wereld hier zo’n beetje ophield. Er zijn ook op dit rotspuntje restanten van de Keltische cultuur gevonden. Bijzonder vind ik het kerkje waar ik even later een dienst bijwoon. Heel sober, weinig mensen binnen.

Sober kerkje op het puntje van het schiereiland

Iets verderop staan twee rechtgezaagde rotsblokken bijna tegen elkaar. Door de spleet ertussen kun je de zon volgen als hij ondergaat.

Follow the sun

Even later zakt hij in de zee, een vreemde stilte, mensen lopen verloren over de rotsblokken. Ik ga terug naar het dorpje en ga naar bed. Het was een bijzondere dag. Ook wel een beetje triest, want morgen is mijn laatste wandeldag. Dan ga ik eindelijk afscheid nemen van het steentje dat ik al een maand meedraag vanaf Berlicum.