Zaterdag 23 juni 2019
We hebben goed geslapen, Marga is ook weer helemaal bijgekomen. Nicolien behandelt een dikke blaar op haar grote teen. Maar we geven niet op: sterk team. Aan de overkant van de grote autoweg gaan we ontbijten bij de Sal-de-Mar-bar.
De route volgt grotendeels de grote autoweg, bovenlangs waarbij je mooie uitzichten hebt over de kust met zijn rotsstranden en dan weer onderlangs waar je van dichtbij het verval van de huizen kunt zien.
Want in de eerste uren lopen we langs veel verlaten en verwaarloosde huizen, sommige huizen zijn niet afgebouwd. Een verlaten camping met toiletgebouwen. Trieste aanblik.
Nicolien loopt kilometers voor ons uit. Prima, dat is de afspraak: als het lukt met haar voeten, ga gerust door! Dan eindelijk, vinden we haar in het stro langs de weg. Helemaal in topvorm.
We gaan een stuk het binnenland in en ontmoeten een ruziënd stel; zij gaat op een hysterische manier tegen hem tekeer. De jongeman zwijgt met koppie naar beneden. We horen haar van veraf krijsen. In het Russisch of Oekraïens. We lopen er voorbij, ik knik naar die jongen zoiets van: wij mannen begrijpen elkaar, laat maar even uitrazen, stoere glimlach. En dan zien we weer de mooie kust.
Een behoorlijke heuvel moeten we op en na een flinke klim komen we bij een heel leuk pelgrimscafe / albergue in aanbouw. Leuke uitbater. Gastvrij. Drinkbaar water uit de muur. Binnen in een knus hokje gaan we zitten aan tafeltjes. Ik raak aan de praat met een Kroatische van wie ik een broodje krijg. Bij afscheid krijgt Nicolien van de herbergier een blaadje Aloe Vera voor haar blaarbehandeling. Innig afscheid van vrouwen met deze man.
We lopen het dorpje in en zien links een staaltje van bijzondere torenbouw.
Verderop houden we halt bij een kerkje voor een stempel; pastoor wil alles weten van ons en schrijft alles op. Paspoort er bij en alles. Wat is uw beroep? Pensionista, zeg ik. En daarvoor? Geologico, zeg ik maar.
Na een voortreffelijk lunch gaan we zitten op een gezellig pleintje. Families, vriendenstellen, en een goed restaurant. Dan gaan we er weer vandoor, terwijl het langzaam begint te miezeren. Bij het verlaten van de stad een mooi pelgrimsbeeld.
We nemen een antieke (Romeinse ?) brug over de grote rivier in San Pedro da Ramallosa en bereiken al gauw de herberg Pazo Pías Hopedería, waar alleen nog maar de eenpersoonskamers beschikbaar zijn. Wat een luxe!
Na installatie en douche gaan we nieuwe sandaaltjes kopen voor Marga, we pakken een biertje met (gratis) pinxtos aan de rivier en om 21.00u naar de kamers.
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie