Dag 3: Alboloduy – Ocaña (23 km)

Vrijdag 11 maart 2022

We gaan ontbijten in hetzelfde café als gisteravond, met z’n drieën. Gerald en Anne hebben drie kinderen van rond de dertig, veelal werkzaam in buitenland, maar teruggekeerd naar Frankrijk door de gevolgen van Covid. Gerald werkte bij het onderhoud van Franse kerncentrales, maar is nu met pensioen, Anne werkt nog steeds in de zorg, dus zij gaat na de wandeling tot Granada weer naar huis. Gerald gaat door tot Santiago.

Voordat ik vertrek nog even naar de kleine supermarkt voor water en fruit. Dan verlaat ik het dorpje langs het kerkje door de steegjes waar het eerste licht naar binnen valt.

De eerste kilometers volgen weer de droge stenige rivierbedding waar links en rechts eenzame voedseltuiniers zich warmen aan een vuurtje. Terecht, want is het koud, amper 10 graden en in de schaduw nog minder. Verspreid staan de olijfbomen, wilde sinaasappelboompjes en enkele amandelbomen in afwisseling met de breekbare huisjes die je soms al een ruïne zou kunnen noemen, waarvan de deur- en raamgaten bedekt zijn met lappen textiel. Armoe hier, vooral oude mannen die elke dag vanuit het dorp hierheen tuffen.

Steeds verder stroomopwaarts leidt het pad ineens omhoog en niet zo’n beetje ook: flink steil volg ik zigzaggend een haarspeldbochten paadje; ik moet goed blijven opletten want er is weinig grote vegetatie om je aan vast te houden. Gelukkig weegt mijn rugzak amper 7 kg.

Deze klimkilometers zijn de zwaarste tot nu toe. Als ik eindelijk de geasfalteerde autoweg bereik, voel ik me happy, maar niet lang daarna gaat alles natuurlijk in omgekeerde richting, dat wil zeggen bergaf. Dan zie ik een ketting over het pad hangen wegens privé terrein, ‘behalve voor pelgrims’ staat er. Onder aan de helling kom ik deze privé meneer tegen: Arthuro die hier eigenhandig een paradijsje heeft gebouwd. Hij verbouwt hier gewassen en fruitbomen en is tevreden met dit groene land waar het water altijd aanwezig is in de bodem, zegt hij.

Rond het middaguur kom ik in Nacimiento, een doods dorp waar ik geen bar / restaurant heb kunnen vinden. Dus het wordt een fruitlunch met water in de zon. Ook prima.

Het vervolg is een lange tocht, wederom door een rivierbedding die breed en goed begaanbaar is en waar de stenen aan de kant geschoven zijn.

Rond 4 uur arriveer ik in Ocaña waar ik meteen na 100 m het restaurant binnenloop om iets te drinken. Dit dorp is mijn eindbestemming. Mijn slaapplaats: een oud schoolgebouw van de gemeente.

Daar ontmoet ik Joceline, een vrouw van 72, een kleine sterke Française uit de banlieu van Parijs en wereldwandelaar. Ze ligt in haar slaapzak te rillen van de kou. Ik had haar al eerder ontmoet in Almería. Ik ga douchen, kleren wassen en ontdek elektrische radiateurs bij de bedden die we meteen aanzetten. En direct de kleren over de radiateurs. Dan komen ook het Franse stel: Gerald en Anne binnengestapt. Zo zijn we met z’n vieren in de warme ruime kamer, een soort suite met bedden en een zitje.

‘s Avonds naar het restaurant gegaan, tapas gegeten en daarna vroeg naar bed terwijl de kleren drogen. Goed gevoel over vandaag, maar op mijn hiel komen er wat open blaarachtige wondjes. Pijnlijk, morgen eens beter bekijken en pleisters op doen voorlopig.