Dag 104: San Mamede do Camiño – Portomarín (26 km)

Zaterdag 15 juli 2017

Als ik wakker word, ga ik direct naar de keuken waar een heerlijk ontbijt staat te wachten, zelfs met volkorenbrood. Heerlijk langzaam genoten met een volle bak oploskoffie en jus d’orange. Inka gaat er vandoor en we spreken af voor de eerste koffiestop op de Plaza Mayor in Sarria. Zo’n plein met die naam is er immers in elke stad. Dacht ik. 

Na een uurtje stappen kom ik aan in Sarria. Er is wel een Ruta Mayor, zegt de barkeeper waar ik stop. En dan somt hij een aantal grote pleinen van Sarria op. Afijn, de ontmoeting met Inka mislukt. Pas in Portomarín waar we de eindstop hebben, zie ik haar weer. In Sarria zie ik prachtige muurschilderingen.

Pelgrims op de muur

De wandeling verloopt heel gemakkelijk vandaag, geen moeilijke en zware stijg- en daalbewegingen. Geen hoge bergen meer. Het gesteente is hier een mooi soort graniet met glimmende kristallen. Geen sedimentgesteenten meer met van die grove ronde knieënbrekers. Ook de groene vegetatie met de oude kastanjebomen, veel varens, bomen met vol groen blad zijn heerlijk om te zien. Muurtjes van gestapelde granietstenen en meidoorns maken dit landschap heel aangenaam om doorheen te wandelen, vooral in de schaduw met zonlicht dat door de bladeren speelt. 

Wat vandaag vooral opvalt, is dat er een ander soort pelgrim is bijgekomen. In de stad Sarria starten de korte-afstand-pelgrims. Zij moeten tenminste 100 km lopen om een certificaat te bemachtigen. Daarvoor moeten zij veel stempels verzamelen, omdat anders hun inspanning niet wordt geloofd. De nieuwe pelgrims zijn soms heel jong: schoolklassen met kinderen van amper 10 jaar oud. Ook van niet-Spaanse afkomst, zoals een groep met Amerikaanse kinderen. Ik heb gehoord dat scholieren en studenten hier met deze korte Camino extra studiepunten kunnen verdienen. 

Dan zijn er natuurlijk de oudere pelgrims die dit onder zware begeleiding ook wel een keertje willen meemaken. Zij worden met grote bussen uit o.a. Duitsland, maar ook vanuit Spanje hierheen gebracht om deze Camino-vierdaagse (gedeeltelijk) te lopen of anderszins mee te maken. 

Een derde groep nieuwe pelgrims is heel lucratief voor de lokale economie: het zijn de rijkere toeristen die ruimschoots gebruik maken van de horeca ter plaatse. Zij gebruiken een pelgrim-menu plus en zitten al om 11 uur aan het bier en de wijn. Erg leuk om deze groep op afstand te beschouwen. Het is echt een uitstapje voor hen, man en vrouw zijn van middelbare leeftijd en ze hebben het goed naar de zin. Op het terras zitten zij tussen de grote rugzakkers en ze genieten van het Caminogevoel. Hoe ze verder begeleid worden of waar ze slapen, weet ik niet, ik hoop ze morgen weer te zien. Maar ik zou na een biertje niet meer vooruit kunnen.

Terras met vele soorten pelgrims

Ik loop zo te kletsen met een pelgrim uit Polen als ik een doedelzak hoor spelen. Langs de kant van de weg zit een man in Galicische kledij deze prachtige muziek te blazen. Het lied dat hij speelt, kennen wij Nederlanders als ‘Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan……’. Toepasselijk voor de Camino natuurlijk.

​​De doedelzakspeler in actie

Even daarna een gedenkwaardig moment, als ik de 100km tot Santiago passeer.

In meters nauwkeurig: de afstand tot Santiago

De verwachting is dat de pelgrimsherbergen in Portomarín volbezet zijn. Dus ik ga niet naar de gebruikelijke albergue, maar ik schrijf me meteen in bij een hotel waar de onderste verdieping is ingericht voor pelgrims. Iets duurder (10€) en een tikkie minder sober. Ik heb dus een bed, op een kamer van drie stapelbedden. Voor de helft bezet. Rustige medeslapers.