Dag 16: Rimogne – Signy-l’Abbaye (31 km)

Dinsdag 18 april 2017

Het is buiten vochtig en koud. Na een eenzaam Frans ontbijt in de keuken van de b&b, vertrek ik op zoek naar de pelgrimsroute die door het dorpje loopt. Al gauw stijg ik boven het dorpje uit en ik voel de kou op mijn handen en de zon in mijn gezicht. Ik passeer een open plek in de grond waar de leisteen mooi gelaagd zichtbaar is, zomaar een telefooncel in een klein dorp en een soort milieustraat aan de rand van een bos. Ik probeer steeds de Fransen te begrijpen, soms vraag ik me af of ze bewust monumenten uit het verleden bewaren of gewoon vergeten op te ruimen uit een soort laksheid. Soms zijn ze heel makkelijk en laten alles maar een beetje gebeuren (de franse slag), andere keer zijn ze uitermate precies, zoals bij het aangeven van de openingsuren van de milieustraat.

Franse precisie

Ik loop door bossen en langs akkers, en zie volkomen onverwacht een prachtige, goed onderhouden bijbels tafereeltje.

Bijbels tafereel

Lange paden langs spoorwegen en onder electriciteitsdraden. Zeer veel belangstelling van jonge koeien / stiertjes.

Fans langs de weg

Dan kom ik een dorp langs een winkeltje waar ik mijn lunch bij elkaar scharrel. Het weer begint te betrekken, regen dreigt. Ik ga op een bankje zitten en begin met stokbrood en leverpastei uit blik. Er komt een man van 30 voorbij haastig voorbij gestapt en roept naar mij: ‘Is het al midi (12 uur)?’ Nee, zeg ik, moins cinq (5 vóór). Hij stapt door. Later loop ik hem (toevallig?!) weer tegen het lijf.
Dan zie ik een groep grauwe grijsgeklede mannen en vrouwen naderen. Ik ga verder met mijn mandarijn, staat er ineens een beeldschone Française naast me met een boekje in haar hand. Juist als ik denk dat het een gezellige lunch gaat worden, vraagt ze of ik wel eens van Jezus heb gehoord. Ik doe wat mannen doen: ik zorg ervoor dat ze niet weggaat, dus mijn antwoord is geen ja en geen nee, maar: ik weet er wel iets van en dan geeft ze me een boekje met een hemels plaatje erop. Ik herken dat. De jonge vrouw hoort bij de Jehova-getuigen. Nog even verder gepraat, heel interessant zelfs, maar dan besluiten hogere machten de sluizen open te zetten. Een handje en een bonjour en zij gaat haar mede-Jehova’s achterna en ik pak mijn rugzak en vertrek.

Na nog stevig verkeerd te zijn gelopen in een bos, kom ik uiteindelijk aan in Signy L’Abbaye. Ik loop zoekend naar mijn hotelletje richting kerk, wanneer ik voel dat er iemand aan mijn hand trekt. De kolenschop waar mijn ambtenarenknuistje in verdwijnt, is van de man die 5 uur eerder vroeg of het al twaalf uur was. Bizarre ontmoeting, ook nu weer heeft hij haast. Hij wijst mij de weg en zo kom ik in het hotelletje. Dan ontmoet ik Maurice uit Hoenderloo, medepelgrim naar Santiago. Samen een Leffe en avondeten. Gezellig. Moe en voldaan in een bescheiden kamertje in slaap gevallen.