Dag 26: Borås – Øfsti (17 km)

Maandag 3 juli 2023

Goed geslapen en ontbeten. Het regent licht als we afscheid nemen van Ola, de boer en herbergier. Donkere luchten buiten.

Hij wil een foto van Vic en mij nemen. Terwijl Ola mijn iPhone in de fotograafstand houdt en zijn wijsvinger naar het afdrukknopje zoekt, zie ik Vics gezicht naderen: hij doet alsof hij me wil kussen, ik schiet in de lach. Een leuke foto wordt het, Vic is iemand van de Engelse humor / practical jokes. Leuke gast.

We gaan er vandoor over het asfalt langs de gemaaide weilanden met weer een meer in de verte.

Na zo’n 4 km komen we bij een oud kerkje.

Er zijn twee mannen bezig om een soort grasmaaimachine op een aanhangwagentje te tillen. Als wij helpen, zegt één van hen: dan maak ik voor jullie de kerk open.

Het kerkje is weer een pareltje, heel sober, met wat houtsnijwerk, een paar simpele schilderijtjes aan de muur en behalve kerkbanken, een preekstoel en een orgel achterin is het vrij leeg. Geen poespas.

Aan het plafond hangt een lamp in de vorm van een boot met zeilmasten. De meeste Noorse kerken hebben een soortgelijke lamp als symbool voor ‘veilig in Jezus’ armen op de gevaarlijke zee van het leven’.

Na zo’n kilometer verder, bij een grote kei (als herdenkingsmonument voor een aardverschuiving uit 1962 met doden) en een schuil-bushokje, gaan Vic en ik uit elkaar, we hebben allebei voor vannacht een verschillende slaapplaats geboekt.

We nemen afscheid, misschien zien we elkaar nog morgenavond in Folden. Toch is het vreemd weer uit elkaar te gaan, we hebben een goede klik, ‘t is een leuke vent. Hij gaat volgens de binnenroute door het bos, ik ga langs de drogere asfaltweg. Het regent nog steeds.

De weg golft langzaam door het landschap, bij twee bushokjes kan ik pauzes nemen.

Eindelijk arriveer ik in de bewoonde wereld bij een railsovergang, een autoweg en brug over de rivier, waar ik zomaar een supermarkt van SPAR tegenkom.

Ik loop nog een paar kilometers door een breed vlak rivierdal waar veel gerst wordt verbouwd.

De gereserveerde slaapplaats bevindt zich in een boerderij met geschiedenis.

Het gebouw waar ik slaap is groot en heeft veel kamers. Ik slaap boven, in een oude keuken waar op de wanden en plafond de verf er vanaf bladdert.

In de salon lijkt de tijd wel 100 jaar te hebben stil gestaan.

De eigenares serveert aardappelpreisoep met brood en steekt voor mij kaarsen aan.

Om 21 uur krijg ik van haar en haar man (moeilijke namen om te onthouden) een rondleiding in hun familiemuseum met prachtige verhalen over hoe het bedrijf is ontstaan, opgebouwd en de tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Mooie voorwerpen zoals een weefgetouw en snowboots voor paarden. De vrouw van het bedrijf is de erfgename van de boerderij en ze vertelt met trots over dit alles. Aan het eind een foto van de twee voor hun museum onder de klok die ze even voor mij luidt.