Zondag 25 juni 2017
Het was nog lange tijd onrustig in de stad. Als de pelgrims klaar zijn om te vertrekken, komt in de herberg een groep jonge vrouwen thuis. In het rose gekleed. Achter op hun blouse lees ik ‘pink lady’. Moe en niet meer nuchter verdwijnen ze in een slaapzaal op de begane grond. Wij verlaten achter elkaar de hostel. Net buiten de stad alweer pelgrims in beeld.
Beelden van pelgrims
Eerst krijgen we een lange wandeling langs een recreatieplas. In het aangelegen dennenbos blijven konijnen en eekhoorns gewoon zitten als je er vlak langs loopt. Maar het grootste beest dat niet beweegt, zie ik halverweg de ochtend boven op een berg: de beroemde stier van Osborne. Het pelgrimspad gaat er vlak langs, maar op afstand bij een lage zon komt hij heel mooi in beeld.
El Toro de Osborne
Het parcours is volgens de boekjes makkelijk. De meest opvallende plekjes zijn vooral wat mensen hebben neergezet langs de weg. Dat stuk loopt op een of andere manier heel relaxed, je kunt rustig om je heen kijken en praten over wat je ziet. Niet druk maken over de juiste weg, niet naar beneden kijken op struikelpaadjes. Nadat we een ruïne van een hospitaal voor pelgrims passeren, zie ik de naam Don Jacobo staan.
Ruïne hospitaal voor pelgrims met op de achtergrond Don Jacobo
De riojawijn van Don Jacobo
De wijn wordt verbouwd op de rode grond van de streek. Die grond behoort tot een sedimentair gesteente van klei, zand en vooral ook grind met ronde rolstenen van soms wel meer dan 10 cm doorsnee. Soms ligt een wijngaard er vol mee.
Wijngaard met een bodem van grote rolstenen en een pelgrimspyramide
Kilometerslang volgen we dit landschap totdat we een schaduwplekje vinden met alweer een Spaanse gitaarman. Mooie muziek. Dan breng ik Peter en Marjorie uit Zuid-Afrika en Mariana uit Argentinië bij elkaar in een gesprek over de geologie. Naar aanleiding van de hoogvlaktes in de Rioja, vertelde Mariana (geologe) over onderzoek dat zij had gedaan in de hoogvlaktes van Argentinië (Patagonië). Gebleken is dat er grote overeenkomsten zijn met de beroemde tafelbergen in Zuid-Afrika: dezelfde gesteenten met dezelfde fossielen uit dezelfde geologische periode. Argentinië en Zuid-Afrika hebben in de vroegste geologische tijden aan elkaar vast gezeten. Leuk om zo met deze mensen uit deze landen over dit verschijnsel te praten.
De gitaarman met Mariana en op de voorgrond Marjorie en Peter
We naderen de stad en komen langs de minder aantrekkelijke bedrijventerreinen.
Bedrijventerrein aan de rand van Nájera
In de stad aangekomen, ga ik gauw op zoek naar een slaapplaats. Het is hier vijf dagen feest vanwege San Juan en San Pedro en veel herbergen zitten vol. Met veel geluk sluit ik me aan bij een paar Amerikanen die een aparte kamer besproken hebben. Er is voor mij ook een kamer beschikbaar met dubbelbed en die neem ik. Wat een geluk. 18€ voor de kamer en 9€ voor een pelgrimsmaal die avond. Als ik mijn kamer betreed, dringt het tot me door dat het centrum van het feest zich onder mijn balkon bevindt. De muziek van het feest wordt vooral gemaakt door blaasinstrumenten. Op de foto is boven de witte tuba mijn balkonnetje.
Las fiestas de San Juan y San Pedro – Nájera
Ik ga heerlijk buiten eten, daarna gaat het regenen en wordt het buitenfeest wat minder. Maar later, rond middernacht als het weer wat droger wordt, wordt het feest weer hervat. Ook onder mijn balkon. Ik slaap natuurlijk niet zo geweldig, maar alles beter dan snurkers die me wakker houden. In Spanje is een feestdag werkelijk feest, in Frankrijk is een feestdag dat men niet werkt en de restaurants, cafés en winkels gesloten zijn. Wat dat betreft: liever Spanje dan Frankrijk. Nog een feestfoto.
Het feestje gezien vanaf mijn balkon
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie