Dag 64: Sainte-Foy-la-Grande – Pellegrue (21 km)

Maandag 5 juni 2017

Bij het opstaan zie ik achterop mijn kuit een klein rood wondje met daarop een teekje. Plat. Leeg. Ik kan hem gewoon eraf halen. Fotootje maken. Het beestje blijkt nog te leven. Ik begrijp het niet. En…. heb ik nu een probleem? Ik voel niks, zie wel een rood wondje, maar verder niets. Voorlopig even niets doen of vragen aan een apotheek. Na ontbijt in het hotel ga ik op zoek naar een winkel: kruidenier, bakker, apotheek. Maar ja, ’t Is weer eens een feestdag, dus vooral een ‘alles is gesloten’ dag. In en rond de kerk zie ik geen feestelijkheden vanwege pinksteren, iedereen is vooral binnen als ik zoekend door de straten loop. Ook de Lidl is de hele dag gesloten. Een bakkertje verkoopt stokbrood-sandwiches met ham en kaas en dat is lekker voor onderweg. Na een kort bezoek aan de kerk met een verzoek aan mijn engeletjes om wat extra steun vandaag, vertrek ik. 

Ingang van de kerk

Ik voel me nog wel slap en moet nog wel verder herstellen, vooral ook flink bijeten denk ik maar. Het is mooi weer en dat maakt de tocht sowieso weer tot een groot genieten. Vooral de luchten zijn weer erg mooi vandaag, de regens zijn voorbij, hoop ik.

Mooie wolkenluchten

Dan kom ik in een klein dorpje waar toch weer zo’n prachtig klokkentorentje staat. 

Mooi kerktorentje in Les Lèves-et-Thoumeyragues

Mijn sandwiches heb ik al op als het na 12-en steeds warmer wordt. Nog een uurtje verder besluit ik te stoppen met de wandeling. Ik ben erg moe. Ik denk dat ik toch al veel heb gelopen op deze eerste dag, zo’n 15 kilometer. Ik ga verder met de autostop. Net als afgelopen vrijdag, duurt het ook nu niet lang voordat ik een lift heb. Binnen 10 minuten. Het is een flinke bestelbus, een beetje rammelig, wit met gekleurde stickers of losse schilderwerkjes erop. Er is alle ruimte om te stoppen, dus ik loop langzaam naar de bijrijder. Ik zie twee leuke meiden, fris en vrolijk, de Franse Carolie en de Duitse Joanna. Ik vertel waar ik naar toe wil: nou daar hadden ze nog noooit van gehoord, heel hard lachen. Het lag op hun route. Carolie had die ochtend deze ‘camper’ gekocht en samen reden ze nu naar de vakantiestranden aan de Atlantische kust. Nou, ze hadden er zin in. Het is ontzettend gezellig in het busje. Ik zit achterin op een stoel in het keukentje onder de kastjes. In een gordel. We praten Frans, Duits en Engels en ik denk dat iedereen wel mee had willen rijden tot aan het strand. Maar dat was niet het plan. In Pellegrue aangekomen, willen ze nog allemaal selfies maken. En met mij erbij, de eerste lifter van hun camperavontuur.

Carolie, ik en Joanna 

Van zoveel positieve energie knapt een mens op. In Pellegrue staat in het centrumplein een overmaatse markthal. Daaromheen de mairie, een bar, een restaurant, office de tourisme en nog meer. Maar alles is gesloten. Boven de office de tourisme is echter de slaapplaats voor de pelgrims. De luiken staan open, je ziet de stapelbedden staan.

Office de tourisme met de slaapkamers erboven

Het was onmogelijk geweest om deze slaapplaats in het pinksterweekend te boeken. Gelukkig had Rob mij de deurcode geappt. Via deze deurcode kom ik binnen: twee Franse gepensioneerden slapen in de slaapkamer, voor mij resteert een plek in één van de twee stapelbedden in de keuken. Het wordt een rustige middag en avond. Ik werk mijn verslagen bij en zie de Fransen op een terras zitten met bier. Dat terras is zojuist open gegaan. Later ga ik daar ook even wat drinken; als ik wegga wordt de bar gesloten. Prima, maar er is niets te eten. Ik maak mijn laatste beetjes op en bewaar een beetje kaas met oploskoffie voor het ontbijt morgen. Er is hier zelfs geen bakker. ’s Avonds gaat het regenen.