Zondag 16 juli 2017
De herberg was onder het hotel en had een eigen ingang. Als wij, pelgrims, binnendoor naar de bar van het hotel gingen, werden we intimiderend behandeld door de medewerkers. Pelgrims willen graag in de hotelbar/restaurant zitten. Voor de gezelligheid en voor wifi. Maar het zijn geen grote gebruikers. Dus ziet het personeel ze liever niet verschijnen in hun sjofele kledij, sandalen, afritsbroeken en ongeschoren gezicht. De helft van de slaapplaatsen was bezet, pelgrims die na mij aan de bar om een slaapplaats vroegen, werden pas laat behandeld en de meesten gingen er weer vandoor. Het is vol, kregen ze te horen. Blijkbaar wil het hotel wel pronken met de pelgrims en de naam dragen van hotel-albergue. Maar echt leuk vinden ze het niet.
Inka heeft toevallig in de albergue onder het naburig hotel geslapen. Tevreden en uitgerust is ze als we samen de 8 km naar ons ontbijt inzetten. Het is nog niet echt zonnig, maar dat wordt het steeds meer: een behoorlijk zonnige dag. Eerst de lange brug oversteken over de Rio Miño.
Brug over de Rio Miño in Portomarín
Het is een zwak golvend landschap met brede zandpaden langs wijngaarden en maïsvelden, veel bomen die schaduw geven langs de route. Veel gehuchtjes, soms een barretje of zelfs een albergue voor pelgrims. Vandaag relatief veel stops gemaakt voor een koffie, cola en quiches. Op een van die stops komt op een gegeven moment een rij toeristen binnen. Ze zijn met de bus gekomen – een toeristenbus uit Santiago de Compostella – en staan nu in de rij voor een tafeltje. Daar staat een meneer met een stempel. Iedereen heeft een boekje bij zich waar de stempels in terechtkomen. Zo reizen ze het pelgrimspad langs met kleine stukjes lopen, stukjes met de toeristenbus en een koffie met gebak bij een lokale bar waar een stempelmeneer de boekjes vult.
Toeristen uit de bus in de rij met stempelboekjes op lokale terrasjes
Steeds komen we terecht in klassen met kinderen die luid vanuit de rugzak hun muziek laten horen. Elke 20 meter een ander groepje van scholieren met andere muziek. De sfeer lijkt meer op onze vierdaagse waar het ook altijd feest is. Mensen die op zoek zijn naar een ingetogen pelgrimstocht, moeten hier niet zijn. Toch hoort dat tegenwoordig bij de obstakels waar een pelgrim mee te maken krijgt en die hij moet overwinnen.
Dan komen we eindelijk in het stadje Palas de Rei. Ik moet geld pinnen en loop weer terug naar de route. Dan kom ik Markus weer tegen. Ik dacht dat hij verder voor mij liep, maar de laatste dagen ging het wat minder. Hij is alleen op een terrasje aan het eten, dus Inka en ik besluiten aan te schuiven en ook maar te bestellen. Als hij klaar is, staat hij op en zegt dat hij ervandoor gaat. OK. Ik had mij een langere ontmoeting voorgesteld, maar het is goed. Wij vertrekken daarna ook gauw en vinden een schattige albergue.
Albergue ‘O Abrigadoiro’
Leuk knus ingericht, kleine slaapruimte met maar drie stapelbedden. Wij worden de enige slapers. De eigenares vertelt dat het een slecht jaar is met veel minder pelgrims dan vorig (heilig) jaar. De dochter van de eigenares speelt prachtig piano voor mij.
Dochter speelt prachtig piano en zingt daarbij, moeder kijkt trots toe
In de avond geniet ik van een heerlijk soepje en fris bier. Ik kijk terug op een geslaagde dag. Nog steeds topvorm en vooral geen blaren.
Na vandaag nog 63 km te gaan naar Santiago de Compostella
Jaap loopt de camino 
Je bent er al bijna ! Morgen? Dus eerder dan voorzien? Of loop je nog door naar de kust? Dat schijnt er ook bij te horen. Een hele fijne aankomst en uh zegening of zo? En dan? Ook een beetje jammer dat het dan klaar is toch? Veel liefs Jaap en tot gauw?
LikeGeliked door 1 persoon