Dag 77: Saint-Jean-Pied-de-Port – Roncesvalles (26 km)

Zondag 18 juni 2017

Vaderdag. Geen ontbijt op bed dit keer. Het was een bijzondere nacht. Ik bleek op een kamer te liggen met de grootste snurker die ik ooit ontmoet heb. Iemand, Sergio, die werkelijk een groot probleem heeft en op zoek moet naar medische hulp. Na vijf minuten in bed besloot ik dus om in de keuken of in de tuin te gaan slapen. Gelukkig bleek in een andere kamer nog een bed over en daar heb ik verder goed geslapen. Het ontbijt was erg sober. Onbegrijpelijk dat een b&b zo weinig durft aan te bieden met zo’n zware wandeling in het vooruitzicht. Ik vertrek en loop door het smalle hoofdstraatje naar beneden.

De smalle hoofdstraat van Saint-Jean-Pied-de-Port

Dan kom ik weer door een poort en moet ik kiezen tussen de gemakkelijke route en de moeilijke, maar panoramische Route Napoléon via Orisson. Natuurlijk ga ik voor de grootste uitdaging. Er staat op het bord Roncesvalles 26 km en Santiago nog maar 791 km te gaan. 

Kiezen uit twee routes

Heel langzaam begint het asfaltweggetje steiler te worden; omhoog, maar net zo makkelijk weer omlaag. Na een paar kilometer, die geldt als een soort warming-up, begint toch echt het lange klimmen. Steeds weer omhoog kijken om te zien waar de weg naar toe gaat en of je pelgrims ziet lopen op de witte en zwarte streepjes hoger op de berghellingen. Links en rechts komen prachtige bergen voorbij en ik zie hoe snel je afstand neemt van waar je begon in het dal op ca. 150m. 

Blik op het dal

Ik heb me voorgenomen goed naar mijn lichaam te luisteren. Kleine rustpauzes en kleine slokjes water zijn erg effectief. Mijn eerste grotere pauze neem ik onder een boom langs het asfalt, terwijl een file aan pelgrims voorbij trekt; sommigen knikken vriendelijk, de meesten gebruiken hun energie liever om te overleven. Het begint erg warm te worden. Dan sta ik maar weer eens op en na ca. 25m zie ik al een commercieel koffiehuisje met schaduwterrasje waar veel pelgrims pauzeren. Voor mij te laat of te vroeg. 

Na ongeveer twee uur stijgen over asfalt, slingerend in lange haarspeldbochten, kom ik aan bij de herberg Orisson. 

De Auberge Orisson

Hier kan ik mijn ontbijt aanvullen met een stokbrood-sandwich ham en kaas en daarbij twee cola. Aan mijn terrastafel komt een Française zitten die ik tijdens mijn ontbijt al had gesproken. Ze vertelt nu dat ze een kamer heeft gereserveerd in Orisson en dat ze er eigenlijk spijt van heeft. Inderdaad, het is nog erg vroeg – amper 11 uur – en wat moet je de hele dag doen in en rond de herberg terwijl de pelgrimskaravaan zonder jou verder trekt? Ze berust in haar beslissing. En ik ga er maar eens vandoor. 

Nu komt het steilste stuk van de dag. Haarspeldbochtjes voor wandelaars, paadjes met scherp grind, omhoog met amper schaduw. En als je om je heen wilt kijken, moet je absoluut stilstaan, anders ga je met rugzak en al om. 

Stilstaan voor een schitterend uitzicht

Op zo’n paadje ontmoet ik een klein vrouwtje uit Taiwan. Als ik haar Lady Taiwan noem, straalt ze. Maar dan krijgen we te maken met een ‘problème de passage’: het paadje waar wij – en alle pelgrims na ons – langs moeten is geblokkeerd door een kudde schapen. Verwachtingsvol kijkt de lady mij aan. Stoer steek ik mijn stok in de lucht en roep in zuiver Brabants: ‘Aan de kant jullie, Lady Taiwan en ik moeten erdoor’. Enigszins aarzelend, maar uiteindelijk wel overtuigd gaan de beesten inderdaad een stapje naar links of rechts zodat we er door kunnen. De lady verbergt zich achter mijn knokige schouders en kijkt me tenslotte bewonderend aan alsof ik een draak heb verslagen. 

Problème de passage

Met tussendoor wat kortere en langere rust- en drinkpauzes blijven we stijgen. Op een panorama-uitkijkplaats waar je op zo’n bord kunt zien waar welke bergtoppen en plaatsen liggen, staat ook een picknicktafel. Daar ontmoet ik pelgrims uit Friesland. Zij had de Camino vorig jaar gelopen vanaf thuis, nu gaan ze samen vanaf Saint-Jean-Pied-de-Port. Sterke mensen. Ook ontmoet ik een Engelse vader met dochter; hij stapt heel rustig de helling op, zij heeft het zwaar maar zet door. Als ze naast elkaar op een vlak stuk voor mij uit lopen, zie je hoe bijzonder zo’n natuurlijk verbond is. Ik denk natuurlijk ook aan mijn dochter Sofie.

Langzaam wordt de vegetatie minder, we hebben de boomgrens bereikt. Nu kun je heel ver kijken; op grote afstand zie ik pelgrims nog steeds hoger klimmen, op weg naar de bergpas. Na een paar mislukte selfies, helpt een Japanner me met de foto.

Moi op grote hoogte

Hoog op een vlak terrein in het korte gras staat een bestelbusje. Het heet daar Croix Thibault. Daar verkopen ze drankjes en bananen. Ik krijg er zelfs een stempel (van het Thibaultkruis) in mijn pelgrimspas. Vanaf daar is het nog 1 km (horizontale afstand) stijgen, 5 km vlak en 5 km dalen. Toch nog onverwacht passeren we de Lepoeder-pas op iets meer dan 1400 m en beginnen we aan het vlakke stuk. Mijn mobieltje / fototoestel is leeg als ik de pas door ben. Het vlakke stuk is in werkelijkheid een combinatie van kleinere stijgende en dalende hellingen, eerst over het korte gras en steeds meer ook tussen de bomen. Dan kom ik bij de grenspaal naar Spanje. Hier gaat de wandeling over een zeer lastig, steil grindpaadje naar beneden; het bord heeft het over een helling van 25%. 

De grenspaal

Afijn, dan doe ik dan maar. Toch wel riskant met vermoeide voeten, zo’n voetenbrekerspaadje af. Maar het lukt natuurlijk en dan sta ik ineens op mijn bestemming in Roncesvalles. Een leeg dorp, vol met herbergen en restaurants en de kerk voor de pelgrims. In de kerk woon ik om 19.00 uur de dienst voor vertrekkende pelgrims bij.

Na een tip ga ik naar de herberg waar vrijwilligers van het Nederlandse Santiago Genootschap de organisatie in beheer hebben. 

La Colegiata, het voormalig klooster van Roncesvalles, nu in gebruik voor de opvang van pelgrims

Erg leuk dat ze allemaal hun naambordje op hun borst hebben, zodat ik ze persoonlijk kan aanspreken in onze taal. Het onderkomen is zeer professioneel ingericht op een paar honderd pelgrims per dag. Grote slaapruimtes zijn onderverdeeld naar kleinere compartimenten van twee stapelbedden met kasten voor de rugzak en voetenruimtes als je aan de rand van je bed wilt zitten. Per verdieping sanitaire ruimtes, schoon en nieuw. Mijn was laat ik voor een paar euro wassen en drogen door twee Nederlandse dames. Na het eten ligt het klaar op mijn bed. Avondeten is mogelijk in het restaurant naast dit voormalige klooster. Na een praatje met de Nederlandse crew besluit ik om me beschikbaar te stellen als vrijwilliger voor volgend jaar in dit klooster. Met een voldaan gevoel en ook wel vermoeid, ga ik slapen.