Dag 54: Santiago de Compostela

Zondag 1 mei 2022

Vandaag sluit ik deze Camino van de Via de la Plata af. Ik ga afscheid nemen en even stilstaan bij de wandelingen, elke dag met een nieuw verhaal. Het zal weer een tijdje duren voordat ik geland ben in mijn oude wereld. Eenmaal weer thuis kan ik me terugvinden in de verslagen van deze blog en elke wandeletappe opnieuw beleven. In totaal is de wandelafstand iets meer dan 1000 km, in werkelijkheid was het voor mij misschien 100 km minder. Hoe dan ook: 53 bijzondere dagen van klein geluk, ergens op deze planeet.

Opstaan is altijd lastig uit het bovenste stapelbed. Toch is het me gelukt om heelhuids beneden te geraken. Na een douche voel ik me weer helemaal klaar voor een wandeling ….Oh nee, dat hoeft niet meer, even wennen!

Ik ga zo maar eens op zoek naar de eerste de beste bar voor een ontbijt. Juist als mijn café con leche wordt neergezet, loopt Dovila, de Litouwse pelgrima binnen. 

Later ook de Britse Graham met zijn vrouw die in dezelfde tijd de Camino Francés heeft gelopen. Zo krijg ik ook weer contact met andere bekende pelgrims, zoals ook de Israëlische Noa en de Duitse Andreas. Met hen kom ik nu ook in de Whatsapp-groep ‘Camino Friends’, zodat we elkaar kunnen bereiken om samen te eten of wat te drinken.

Na ‘t ontbijt ga ik zoals beloofd naar het Holland Huis voor een kopje koffie. Peter is er (nog) niet, Marianne wel. 

Dan moet ik gauw naar de kathedraal voor de pelgrimsmis van 12 uur. Maar ook een half uur te vroeg voor de mis is niet genoeg voor een plaatsje op de bank. Een flink aantal pelgrims zie ik strompelend naar achteren in de kathedraal komen; vanwege de blaren en spierpijn gaan de meesten op de koude stenen grond zitten. Ik kan op een randje van een zuil zitten (af en toe even staan omdat iedereen dat doet). Alles is in het Spaans en bovendien slecht te horen. Ik heb mijn eigen gedachtes. Ik denk aan mijn lieve dochter Sofie, mijn familie, vrienden, (ex-) collega’s, bekenden in Nederland en ook daarbuiten. Na de mis ga ik elke dag een kaarsje branden hier voor hen en een tweede voor de slachtoffers in Oekraïne.

De voorgangers zijn gekleed in een wit gewaad met daarop een rood kruis. Een van hen begint het ‘Ave Maria’ te zingen met een prachtige tenorstem die door de kerk galmt. Heel indrukwekkend. 

En op dat moment hoor ik buiten, achter een grote houten deur waar ik voor sta, de ‘Internationale’. Het strijdlied van de arbeidersbeweging over internationale solidariteit klinkt dwars door de kerkdeuren. Natuurlijk, het is 1 mei, dag van de arbeid. De kerk en het socialisme: in Nederland zijn deze instituten, deze geloofsovertuigingen aan het verdwijnen. Hier lijken ze springlevend en ook naast elkaar.

Als ik buiten kom, zie ik veel mensen verzameld met spandoeken op het plein naast de kathedraal. De eerste mei wordt niet gevierd; het is een dag van protest. 

De middag gebruik ik om de komende weken te organiseren. Mijn dochter komt dinsdag voor een weekje; we gaan samen in de buurt wandelen. Daarna ga ik helpen in de pelgrimsherberg in Roncesvalles tot eind mei. 

‘s Avonds het afscheidsmaal met de andere pelgrims. En daarna uit elkaar, emoties, misschien tot ziens.

Alleen naar m’n herberg, ik zie dat de kathedraal nog even aan me denkt. 

Beste, lieve lezers / volgers van mijn verslagen: heel erg bedankt dat jullie op mijn schouder hebben meegelopen. De dagelijkse opdracht van een verslag met foto’s vond ik heel leuk om te doen. Wie weet wat er verder nog met mij gaat gebeuren in dit bijzondere Caminoland. Ik hou jullie op de hoogte en hoop jullie binnenkort weer te ontmoeten. 

Een stevige wandelgroet van Jaap, Jacob, Jacques, Jacobus, Xacobeo. 

🙏🏻 voor Joop