Donderdag 12 juli 2018
Als ik wakker word, zie ik dat mijn bovenslaper en mijn buurman al zijn vertrokken. Bij het inpakken zie ik een portemonnaie liggen, waarschijnlijk van mijn buurman. Deze netjes naar beneden gebracht: de moeder van de albergue begrijpt het. Vervolgens ga ik daar ontbijten en ontmoet de blije Fransman. Hij heet Philippe. Hij blijkt tandarts te zijn geweest. Een jaar geleden is hij er mee gestopt. Heeft zijn baard laten staan en gaat wat anders doen met zijn leven. Wat dan? Geen idee. Ik dring maar niet aan, maar ik vind dit altijd interessant. Misschien krijg ik niet het volledige verhaal te horen en zit er ook een privé-verhaal achter. Philippe is een blije 40-er (?), efficiënt en sociaal. Alleen, zo constateerde ik eergisteren al, hij heeft wat oriëntatieprobleempjes.
We besluiten samen op te lopen. Hij is een snelle dribbelaar en loopt mij er gewoon uit. Het gesprek kan mij nog redden en gelukkig is het landschap niet al te glooiend dus ik houd adem over voor het gesprek. We hebben het over de politiek, de economie, de landbouw, de Camino in Frankrijk en Spanje, over voetbal en het menselijk lichaam. Dan begint hij uit te lopen en roept dat hij harder gaat lopen en groet mij met een ‘tot straks’.
Philippe ‘en route’
Op dat moment besef ik dat we verkeerd zijn gelopen. We hebben de saaie zuidroute gelopen door het lage heuvelland met de maïsvelden die ik ook in Nederland kan bewonderen.
Saaie maïsvelden
Maar ook ik heb niet opgelet. Ik zie van verre dat Philippe voor mij nog verder kiest voor het binnenlandse alternatief, terwijl ik een flink eind naar het noorden ga teruglopen. Zo pik ik nog een redelijk stuk mee van de bedoelde kustroute langs kliffen en stranden.
Allereerst la Playa de Serantes: een prachtige baai met strand zonder veel toeristen. Deze Playa is zeker de moeite waard, hoewel er niet veel toeristen zijn. Er is dan ook geen drankje, ijsje of frietje te krijgen.
Het strand van Serantes
Andere grote strand is de Playa de Penarronda: zeer toeristisch met allerlei tenten waar ijs, bier en snacks worden verkocht. Ik ga daar toch maar even zitten. Verkeerd lopen kost altijd veel energie.
Playa de Penarronda
Dan het laatste stukje. Ik moet de rivier de Ria de Ribadeo over. Niet met de boot, pont of gondel, maar over een 800 m. lange brug. Rechts de leuning richting rivier en links een hekwerk waarachter de auto’s voorbij razen.
Brug over de Ria de Ribadeo
Ik heb toch iets van hoogtevrees, echt leuk vind ik dit niet. Ik zie door mijn oogharen onder mij een zeilboot met grote witte zeilen maar durf niet echt in te zoomen. Eindelijk de overkant. Dan rechts, links en ik ben bij de herberg. Er is nog één plaats.
Albergue voor pelgrims in Ribadeo
Tot laat op de dag genoten van strand, water en zon, maar ook even het stadje in.
Het was weer een bijzondere dag. Na een paar saaie uren heb ik gelukkig zelf weer het initiatief genomen. Om weer op de camino komen, liep ik mij een keer vast in de brandnetels en rozenstruiken. Maar dat eenmaal overwonnen, ben ik blij dat ik de kustroute alsnog heb gekozen. Het leverde prachtfoto’s op.
Door het gaas: de 800m lange brug over de Ria de Ribadeo
Jaap loopt de camino 
Plaats een reactie