Dag 1: Coimbra – Sernadelo (25 km)

Maandag 10 juni 2019

Tweede pinksterdag. Nicolien, wandelmaatje uit Berlicum, en ik hebben de eerste nacht geslapen in Coimbra, in de Portagem Hostel, mooie herberg, schone kamers in oud opgeknapt gebouw met uitzicht op de Santa Clara brug. Gisteren zijn we hier gebracht door onze Nederlandse vrienden uit Den Bosch, Theo en Mieke, met wie we de stad hebben bekeken en de mooie sint kruiskerk hebben bezocht.

Igreja de Santa Cruz

Vier stapelbedden, vier mensen, een Irakees, een Dominicaanse en Nicolien en ik. Na de douche en inpakken van de rugzak gaan we naar buiten, de hoek om naar het gebak-met-koffiehuis waar we een ontbijt nemen. Tegelvloer met formica tafeltjes en stoeltjes met stalen pootjes maken dat alles echoot. Dubbel volume. Nicolien begint in alle talen, behalve Portugees, een gesprek met een oud Italiaans stel en mensen aan de bar. Heel lieve mensen, allemaal. Als we weggaan, wordt Nicolien stevig omarmd en gekust door de Italiaanse mevrouw. Als ik afreken, raak ik in gesprek met een jonge aardige politieman die ons zelfs uitnodigt om mee te gaan naar het politiebureau voor een stempel in onze camino-stempelkaart (!). Lache..😆

Dan aan de wandel. Eerst gefopt door een Santiago bord dat een kwart gedraaid staat, zodat we verkeerd beginnen te lopen. Dan ontdekken we tussen de straattegels, de Sint Jakobsschelpen van de Camino en zijn we goed op weg naar onze eerste bestemming op ca. 25 km.

Eerste teken van de Camino in Coimbra

We zien een elektrische step staan.

Elektrische step op de stoep

Even later nog wat verdwalingen in het stille historische centrum, maar wanneer we eindelijk de stad achter ons hebben, lopen we steeds beter. Uiteindelijk staan de okergele pijlen op vaste lantaarnpalen of elektriciteitspaaltjes.

Het is warm en zonnig. Bij een cafeetje / kruidenier drinken we koffie, water en cola. En een lunch voor onderweg. Een uur later eten we ons brood met smeerkaas en grote vleestomaten op in een eucalyptusbos. Heerlijk languit op het strooisel liggen we te picknicken in de zon. Daarna verder.

In een kerkje zetten we een stempel in ons pelgrimsboekje. Het valt op dat we veel over asfalt lopen, erg veel bebouwde kommen. Vooral de laatste kilometers moeten we zelfs langs een zeer drukke provinciale weg lopen waar zich uiteindelijk ook onze herberg bevindt. Albergue-Residencial Hilário. Een prachtige kamer met twee bedden en goed sanitair. Er is ook nog een goed restaurant en dat komt goed uit, want we zijn best moe, dus eten vlakbij is prima. En ook erg gezellig. We nemen onze tijd, lekker pelgrimsmenu voor 9,50 euro en een ‘big beer’. Moe en voldaan in slaap. De kop is er af.

Nicolien is klaar voor de 350 km naar Santiago