Dag 10: Marinhas – Carreço (30 km)

Woensdag 19 juni 2019

We starten met een broodje ham en kaas en koffie ontbijt in een cafeetje vlakbij onze herberg. We lopen al gauw een bos in met rotsige paadjes, soms klauteren, watervalletjes en dan een lange oude brug.

We gaan weer door bewoond gebied en op afstand horen we een ezel naar ons ‘ia’ roepen. Marga heeft een groot hart voor dieren en al gauw begint ze de kop van de ezel te pakken en hem te aaien.

We bezoeken een imposante kerk met veel schilderingen op de muren en op het plafond. Nicolien en Marga zijn erg moe en gaan op de kerkbank liggen.

De laatste stop is op een rotonde waar de auto’s rondrazen. Een prachtige foto van ons drieën.

Dan de lange metalen brug over.

De laatste kilometers lopen we tussen oude muren van graniet, begroeid met mos en klimop over een oud (Romeins?) kronkelpad langs oude woningen waartussen moestuinen en wilde kruiden groeien.

Langzaam worden de huizen moderner en wordt de weg van asfalt. De muren zijn schoon zonder begroeiing en onderbroken door een grote ijzeren bruine of groene poort. Wat er achter die muren is en op dit moment gebeurt, weet je niet. Soms staan er luxe auto’s geparkeerd, er zijn nauwelijks mensen op straat. Op een gegeven moment dalen we af en slaan bij een bar/kruideniertje rechts af. We kopen wat avondeten en stijgen op naar een weggetje dat uiteindelijk uitkomt bij de poort van ons logeeradres van vanavond: Albergue Casa do Sardao.

Een van de mooiste albergues van de route naar Santiago. Nicolien was hier twee jaar geleden en ze geniet net als toen van elke minuut dat ze hier is. Ze heeft een paar jaar geleden zelf een bed & breakfast gehad aan de voet van de Franse Pyreneeën, dus ze voelt zich thuis en heeft ook verbeterpunten voor Hugo die de zaak runt hier. We slapen in een mooie driepersoonskamer, drie enkele bedden en een eigen wc/douche. Gezellig gekletst met andere gasten voor en tijdens het eten onder het genot van een wijn. Zo wordt de blaarpijn snel vergeten.