Dag 22: Ribadesella – Villaviciosa (39 km)

Vrijdag 6 juli 2018

Met z’n drieën lopen we de lange brug over en komen al snel op het surfstrand. We maken veel foto’s van alles om ons heen. Dan wil Cassie selfies maken.

Crazy faces: Cassie, Zsofi en Jacob

Hat is vandaag ideaal wandelweer, geen zon en geen regen, maar een lekkere temperatuur en amper wind. We gaan een extra lange tocht maken om morgen meer energie over te houden voor de beklimming van een paar hoge heuvels die voor de stad Gijón liggen. Daar willen we morgen aankomen.

We komen door een gevarieerd landschap met veel groen dat af en toe doet denken aan Ierland met die oude stenen muurtjes.

De hortensia’s staan in volle bloei

Ik zie steeds meer houten huisjes op stenen poten naast huizen staan. Waarschijnlijk om de oogst van mais en fruit (appels voor de cider) te bewaren, te drogen en te beschermen tegen ongedierte.

Houten huisjes op stenen palen

En dan weer naar het strand waar je langs de zwarte rotsen loopt.

Langs de zwarte rotsen op het strand

Dan slingert het pad het binnenland in. Het is best een zware tocht, maar met z’n drieën heb je toch ook veel lol. Wat dacht je van een verkeersbord met een koe-ezel? Cassie noemt het beest een conkey (cow-donkey).

Verkeersbord van een “conkey”

Vooral de laatste tien kilometers zijn zwaar in de benen. Onverwacht stijgen en dalen, terwijl we dachten dar het terrein vlak bleef. Maar ook te optimistisch: we’re almost there, riepen we steeds op grote afstand van onze bestemming.

Bij een pelgrimsherberg met nog zes kilometer te gaan, zien we Fabrice. In de stad is alles vol, verzekert hij ons. Ik hoor steeds vaker dat soort voorspellingen: wat komt is. Moeilijk, zwaar of onmogelijk. Niet naar luisteren. Wat volgt is een lastig stuk langs autowegen.

Langs autowegen

Eindelijk in het stadje aangekomen, zo tegen zes uur, vraag ik een oudere dame waar ik het bureau van toerisme kan vinden. In langzaam Spaans zegt ze dat dat ingewikkeld is, maar als je een slaapplaats zoekt, dan is er daar een goedkoop pension. En dat is waar we dan ook gaan slapen. Op een kamer voor drie. De jongedames in het stapelbed en deze oude pelgrim in het single bed ernaast.

’s Avonds een pizza bij de Italiaan gegeten waar we de voetbalwedstrijd België – Brazilië hebben gezien. Geweldig leuk hoe underdog België heeft gewonnen. Dan nog even het stadje in, en dan snel het bed in. Terugkijkend op een zware, maar erg leuke dag, verdwijn ik in een diepe slaap in een snurkloze nacht. En de kiespijn? Die is over.