Dag 16: Santander – Santa Cruz de Bezana – Polanco (18 km)

Zaterdag 30 juni 2018

Beetje uitslapen op de zaterdagochtend, ontbijten in de buurt en op weg naar de trein. Het is een mooie dag. Ik heb mijn medicijnen genomen en voel dat het goed gaat. In het station ontmoet ik twee Nederlandse vrouwen (die groeten met hai) van rond 30 jaar; ze zijn naar de bergen geweest: de Picos de Europa. Grote rugzakken, nu op weg naar huis. Maar de bussen waren volgeboekt, dus ze namen dan maar de trein richting Bilbao. Geen Camino, maar heel spannend zo’n trektocht door de bergen. Ga ik ook nog eens doen. Aangekomen in Santa Cruz de Bezana, begin ik aan mijn wandeltocht. Veel heuvelachtige weidelandschappen met struikjes, grazend vee en hier en daar een dorpje.

Heuvelachtige weidelandschappen

Dan moet ik een paar keer het spoor over en uiteindelijk – volgens de pijlen van de Caminoroute – een spoorbrug nemen langs de rails. Een fikse afstand van 100m. Als er een trein mocht komen, dan moet ik maar op de grond gaan liggen of zo.

Gevaarlijke spoorbrug

Gelukkig gaat het allemaal goed, maar het blijft een gevaarlijk stukje Camino. Het landschap verandert niet veel, de lucht wel. De lucht wordt steeds donkerder en zo langzaamaan begint het te regenen. Bovendien kan ik de route niet helemaal bepalen. Zoekend in m’n boekje en iPhone sta ik langs de kant van de asfaltweg in de regen. Arme ik.

Donkere luchten

Dat vindt een lokale voorbijganger in klein autootje ook en hij stopt en begint in razendsnel Spaans uit te leggen dat ik niet de kortste weg naar de pelgrimsherberg neem. Dat klopt natuurlijk, de snelste weg is de autoweg. Hij nodigt mij uit om in zijn auto mee te rijden naar de herberg. Het stortregent inmiddels. Zo kom ik ca. 5 km verder aan bij een klein gebouwtje waarvan de deur is gesloten. Tegen de deur aan kan ik schuilen tegen het noodweer.

Regen voor de herberg

Na veel gezoek begrijp ik dat een mevrouw gebeld moet worden die dan zal komen om de deur open te doen. Ik bel haar en stel in mijn beste Spaans een simpele vraag: kan ik hier slapen vannacht. Krijg ik een stortvloed aan woorden over me heen. We begrijpen elkaar niet en ik krijg geen antwoord. Ik blijf misschien wel 20 minuten met haar ‘in gesprek’ en besluit als het droger wordt, de straat op en neer te lopen. Dan zie ik haar buiten staan met het mobieltje aan haar oor. Grote zwarte zonnebril op.

Ze blijft praten als ik haar huisje binnen kom, ik krijg een Camino-stempel, betaal 5 euro en krijg de sleutel mee. Ze gaat niet mee, want ze heeft een oogoperatie ondergaan en mag een paar dagen niet naar buiten. Dankbaar ga ik terug naar het huisje. Binnen is het prachtig voor elkaar. Alles is er en alles is schoon, klein maar knus. Vlakbij is een benzinestation waar ik kan eten en voetbal kan kijken. Met de kiespijn is het meegevallen en ik ben optimistisch voor de komende dagen.

De knusse pelgrimsherberg